Brahman. Deel 2

[p. 305]

[En waar tot heuveltop de heidelanden]

En waar tot heuveltop de heidelanden
Elkaar van rondom stijgen te gemoet,
Daar staat in tooverlicht van eigen gloed
Witte devotie als een vlam te branden:

Klaprozen houdt ze in stilhangende handen,
Wonderlijk rood als droppels levend bloed;
Door de triomfpoort rolt, waaiende vloed,
De oneindigheid, opgolvend aan de wanden.

Zooals in een viool een klein, wit hart
Midden op de afgrond van het blauwig zwart
In de eigen diepte mijm'rend ligt te staren,

Zoo, wit op blauw, staart door mysterieboog
Naar de afgrond, diep en ver, de mystagoog
En wenkt, en wenkt, om 't heil'ge te openbaren.