Brahman. Deel 2

[p. 289]

[Hij laat door hen zich langs hun schrijnen leiden]

Hij laat door hen zich langs hun schrijnen leiden:
Die kleven, stil en vaal als doode blaren,
Vast aan de stammen van sneeuw'ge pilaren,
En 't is, of ze vergaten neer te glijden;

Wat eens zijn zorgen hier te slapen leiden,
Hij ziet, hoe zijn vertrouwden 't trouw bewaren;
Maar 't lijkt hem, of 't hem-vreemde dingen waren
Uit onwerklijk verhaal van vroeger tijden.

'T ruikt oud: de geuren, vlucht'ge tooverdranken,
Geven hun geestenstem duid'lijker klanken,
Hun sprekend niets schimm'ge doorschijnendheid;

En sluiten ze af, vroom glimlachend, hun schrijnen,
Ziet zijn vergeefs aaiende blik verkwijnen
Hun transparantie tot onzichtbaarheid.