Brahman. Deel 2

[p. 273]

[Zwevend op winden waait de zee door 't duin]

Zwevend op winden waait de zee door 't duin,
En 't zout blijft achter in 't diep-koele zand;
Geen bloemengloed, geen groen van sapp'ge plant
Kleurt 't bleeke egaal van vèr-zichtbare kruin;

Maar 't water, neerfilt'rend, doet, tuin naast tuin,
Laaien van tulpenrood 't wijdvlammend land,
En ruischt als bosschen op, tot waar de rand
Vaal is door helm en ziek'lijk struikenbruin:

Stormend door open menschenleven, laat
De Godheid bloemloos 't oppervlak, waar 't zaad
Van blijdschap sterft, door lang verdriet geschroeid;

Tot ondergrondsche zuiverheid vervloeid,
Herrijst Ze als 't rijk van schijn en rijm en maat,
Waar 't Denken tulpt en loovert, ruischt en gloeit.