Brahman. Deel 1

[p. 229]

[Naar zee verwaaid insekt uit bloemenland]

Naar zee verwaaid insekt uit bloemenland
Is van de wind in 't water afgegleden:
Vinslag van vischje zuigt het naar beneden,
Wiekslag van meeuw zoeft 't op van golvenrand;

Een enk'le omhoog gewoelde korrel zand
Doet pijnlijk zinken zijn gescheurde leden;
En aanruischend van grijze oneindigheden
Spoelt, dood, de strooming 't achteloos op 't strand.

Vreemd drijf ik rond in 't onverschillig leven,
En zink en stijg in schomm'lend evenwicht;

En 't onbekende, dat mijn daden richt,
Zoek ik vergeefs in denken, voelen, streven;

En 'k tracht Iemand of Iets 't mij zwaar gewicht
Van doellooze existentie te vergeven.