Brahman. Deel 1

[p. 202]

[En waar de grot zich tot hellende schacht]

En waar de grot zich tot hellende schacht
Versmalt, die zoo hoog uitwelft en zoo breed,
Dat zelfs het glorielicht van lier en kleed
De wanden niet kon kleuren van die nacht,

Ging Orpheus; en zijn dalend purper smeet
De morgen voor hem uit; een lange klacht
Bleef hangen, waar hij tot mysteriepracht
Ver achter zich het duister fosf'ren deed.

Zijn ritselende sleep schokte, als een storm,
De stilte op die hier, sinds tot klank en vorm
De chaos werd, balling, te slapen lag.

Zoo, in zijn hand de lier, zwijgend en groot,
Achter zich de avond, voor zich 't morgenrood,
Ging Orpheus, triomfant'lijk als de dag.