Brahman. Deel 1

[p. 179]

[Uit de afgrond, rijk aan goud en adularen]

Uit de afgrond, rijk aan goud en adularen,
Deed de vulkaan zijn vlammenstormen loeien,
En, schijn van leven, om zijn helling bloeien
Een krans van ziekelijke solfataren.

In 't kratermeer, diepblauw en rustig, vloeien
De wat'ren: sterrespiegelingen staren
Omhoog, alsof 't de diamanten waren,
Die vroeger nooit in 't zonlicht konden gloeien.

Als uitgebrand zijn jeugd en smart en haat,
En met 't geloof in 't weten ondergaat
Inzicht in goed en slecht en doel van 't leven,

Dan schittert Brahman, diep uit schemering,
En 'k twijfel, of 't niet is de fonkeling
Van wat door gloed verborgen was gebleven.