De dichtkunst
(1698)–Anna Morian–
Auteursrechtvrij
[pagina 133]
| |
Bedenkingen over 't H. Avondmaal.
ONtwaak myn ziel, rys op: het lust my aan te heffen,
Een schone stof; mogt ik het wit gelukkig treffen,
Verstand en hertstogt van Gods ligt zyn aangedaan,
Een kragt van woorden met de maatklank samen gaan!
Drie eenig God, fontein des levens, die ons 't leven
Genadig schenkt, en ligt om 't ligt te zien kond geeven,
Daal met uw' Geest, genade en wysheid gunstig neêr,
In 't dorre hert, dat ik my zelfs en andre leer'.
'K roem in myns Heeren dood, die overwon door sterven,
Die door zyn bloed en regt een erfvolk most verwerven,
Tot prys des Vaders, en ten vryën dienst bereid,
Ook daarom kwam in 't vleesch, om 't geen van eeuwigheid
Tot heil des zondaars was besloten, uit te werken,
En 't Nieuwe Testament vast in zyn dood te sterken,
Waar in hy beter goet den erfgenaem bezet,
Als God zyn gunstgenoot ooit deelde in d' oude wet.
Om nu dien erfgenaam een vasten troost te schenken,
Door schuldgedagtenis nog dienstjok meer te krenken,
Gaf hy zyn vleesch en bloed ten dierbaar onderpand,
Gebroken en bereid tot spyze en offerhand.
Daar kan de ziel haar' dorst en honger mild verzaden:
Die arm en nedrig zyn, zal Jesus nooit versmaden,
Verbroken herten, die gelovig tot hem gaan,
Bied hy in 't brood en wyn zyn bondverzeegling aan.
| |
[pagina 134]
| |
Hier moet een Christen ziel haar zelfs opregt beproeven,
En op geen valschen grond zig vleyen of bedroeven.
Wie maar opregt, schoon zwak, tot Jezus toevlugt neemd,
Hem als zyn' Losser eerd, van eige roemzugt vreemd,
En wenst, dat dog zyn hert en wandel zy geregeld,
Die word van 's Heeren liefde aan zynen disch verzegeld.
Het bloed van 't Testament, gestort voor veeler schuld,
Geeft troost en wysheid, nu Gods Weteisch is vervuld.
Dog om met vrugt dit pand van 't nieuw verbond t' ontvouwen,
Daar Jezus liefde en trouw tot blyde roem t'aanschouwen,
In 't heil te deelen, dat uit deeze springbron daald,
Diend d' overdenking eerst wat hoger opgehaald,
En 't goed beschouwd in Gods genaderaad beschreven,
Den Heiland, als beloofd, verbeeld of reets gegeven,
Gekend als 't voorwerp van vertrouwen, liefde en lof.
Merk op myn ziel; hier vind eerbiedige aandagt stof.
De Mensch, Gods proefstuk, regt en naar zyn Beeld geschapen,
Gesteld in 't werkverbond, dorst ydel zig vergapen
Aan eige wysheid, en op eige kragten staan,
't Verbod, met dreiging van de dood, aan hem gedaan,
Wel loos verleid, maar dog vrywillig overtreden.
Dies trof hem straks de vloek met zyn rampzaligheden,
En al zyne afkomst wierd met hem, als in haar hooft
En wortel, van Gods ligt en vriendschap heel berooft.
Nu eischte 't godlyk regt, zyn wet en welbehagen,
Dat voor de zonde zulk een vloekstraf wierd gedragen,
Daar God zig heilig, wys en yvrig in vertoond,
Die na zyn waarheid goed en kwaad regtvaardig loond.
Hier zonk het menschdom weg in eindelooze elende,
Zoo God niet, wys en algenoegzaam, 't onheil wende,
Een raad en weg tot zyn gemeinschap gunstig gaf,
Den Borg en Middlaar schonk, die alle schuld en straf
| |
[pagina 135]
| |
Van alle, in hem geënt als levendige telgen,
Door zyn gehoorzaamheid en lyden uit zou delgen,
Daar toe genadig in Gods vry besluit gekend.
Dit wierd terstond ontdekt, belooft en ingeprent.
Geen eindig schepsel kond dat losgeld God betalen,
Een eeuwge waarde en kragt most 't overwigt hier halen;
De Borg, die 't leven schenkt, en red van vloek en hel,
Moest God en broeder zyn, als regte Emmanuël.
Zoo zag hem door 't geloof het zalig heir der vad'ren;
Die Engel voorspraak vond verzoening, en deê nad'ren
Tot God alle eeuwen, op zyn borgtogt en 't verbond,
Van eeuwigheid bestemd, en in zyn dood gegrond.
Dat bleek van aanbegin in 't lam- en runderdooden;
Wier bloed en lighaam, God ten offer aangeboden,
Geen ware zoenprys was, maar leerde voor dien tyd
Den zondaar, die zyn schuld en onmagt God belyd,
Dat niemand, onverzoend, uit eigen regt mag naken
Tot God, en trots van moed zyn hert tot borge maken,
Maar dat alleen zyn hoop van heil en leven rust
Op 't waardig offer, dat Gods haat en gramschap blust.
Dit wou de gansche zwier van Moses dienst ook leeren,
Dat al, wie naby God in vriendschap wou verkeeren,
Verligt, bevredigd en geheiligd moeste zyn.
't Steroogende Geloof drong door den flaauwen schyn
Van Tabernakeldienst, van tyden, spyzen, wasschen,
Van priester en altaar, en d' uitgestorte plassen
Van 't laauwe dieren bloed, ten offer eerst gekeeld,
En zag op 't zuiver bloed van hem, hier afgebeeld,
Die door genade en liefde een zondaar most behouden.
Wie 't ruime schaduwkleed regt in zag en ontvouwden,
Vond, dat Gods wysheid, gunst en heiligheid daar blonk,
Dog dat die schaduwdienst geen ziels volmaaktheid schonk
Maar deê reikhalzend zien naar hem, die eens zou komen,
Die 's uitverkoornen schuld reeds had op zig genomen,
Haar heiligde, vertrooste en in Gods vriendschap bragt,
| |
[pagina 136]
| |
Al wandeld' hy een tyd in schemerligt en nagt.
Maar als nu d' aangename en volle tyd genaakte,
Zond God zyn zoon in 't vleesch, wiens liefde en yver blaakte,
Om in zyn lyden Gods genade en regt ten toon
Te stellen, met beding van erfenis en loon.
Doe bleek, hoe d'yver van Gods huis hem gansch verteerde.
Die koning, priester en profeet, die 't al regeerde,
Ja d' eeuwge God kwam in gestalte van een knegt,
Getrouw in 't werk, hem van den Vader opgelegd.
De Godheid, dus in 't vleesch bedekt, als in een tente,
Schoot egter glans, die 't volk een diep ontzag inprente,
En leerde, hoe haar God nu wierd een heiligdom.
Wat was die Losser Zions wagt'ren wellekom!
Ze omhelsden hem, als Gods gezegenden Messias,
En Zoon: getuigen zyn de priester Zacharias,
De zaalge moedermaagd en gryze Simeon,
Die groeten hem, als 't ligt en blyde morgenzon,
Die oprees met Gods gunst, na lang en lydzaam wagten,
Als Sions volk, door hoop gebonden, nu schier smagten
In waterloozen kuil, met dorst naar 't beter goed,
En vryheid door 't verbond in 't uitgestorte bloed.
Twaalf jaren oud holp hy zyn eige schaduw vieren,
En by de leeraars en verwaande tempelieren
Gezeten, maakte hy 't eerwaardig heiligdom
Door vraag en wedervraag verwondert, en gansch stom.
Zyn leerkracht schitterde in Gods waarheid klaar t' ontdekken,
De Wet te zuiveren van aangewreve vlekken,
Als Opperleeraar en Profeet, van God gesteld,
Uit broederen verwekt, zoo Mozes had voorspeld.
Zyn gansche leven was een reeks van wonderdaden
En zegens: wie vermoeid of zwaar met last beladen
Tot hem kwam, met een dorst en rein ontsteken lust,
Vond straks verkwikking, en hy gaf de zielen rust.
Ontfermend heelde hy ellenden, ziekten, kwalen,
| |
[pagina 137]
| |
Zogt Isrels schapen, die verloren gingen dwalen,
Als regte Aartspriester en 't volkomen offerlam,
Dat zonde en smerten droeg, en krankheên op zig nam.
Die krankheên nam hy op, toen hy, aan 't kruis geklonken,
Gods bittren vloekkelk op ons welvaart heeft gedronken,
En, na den lesten snik voor 't dalen van den nagt
Begraven, aangetoont, dat alles was volbragt.
De sterkgewapende, in zyn eigen huis besprongen,
Wel vast geboeid, en zyn gevangene afgedwongen,
Gaf hier van sterker Vorst zyns ondanks zeker blyk,
Die zelfs zyn onderdaan belooft een koningryk.
Die was de dag, by Godt in zynen raad verkoren,
Om d' overtreeding te verzegelen, te smooren,
Om Isrels heilige te heiligen door regt,
Zyn eigen volk, hem lang voor d' eeuwen toegezegt,
Te koopen door zyn bloed en krachtige voldoening.
Dat bloed des Middlaars werkte een dubbelde verzoening
Van d' overtreeding onder 't eerste Testament,
Door 't daaglyks offer bloed in 't schuldboek als geprent;
En nam ook 't hantschrift weg der schuldbekentenisse;
Schonk den geroepenen volmaaktheid van gewisse
En regt tot d' erfenis, zoo vast bewaard by God,
Een zuiver, onverwelkt en onverderflyk lot.
Zoo haast dat helder licht de wereld kwam beschynen,
Most al, wat duister en voorbeeldig was, verdwynen.
Wat eerst verborgen of naauw ingewonden lag,
Wierd nu met vreugd en roem, als in een vollen dag
En ongedekt aanschoud; Gods wysheid, gunst en zegen
Viel ruimer als voorheen, en als een milde regen.
Doe zagmen 't lot, door Gods profeten lang belooft,
En Sions volk volmaakt in hun gezegend hoofd,
Die nu zich niet en schaamt hen broederen te noemen.
Meer wordt 'er niet gevonden. |
|