De dichtkunst

Gedagtenis van myn nigje L.A. van S.
Overleden den 17/27 July, 1695. 13. weeken ouwd zynde.

O Teêr vers opgeschoten lootje!
Myn jong en lieflyk naamgenootje,

Wat vliegje snel uit ons gezigt,

Zoo haast na 't eeuwig zalig ligt?

Wat gaje al zonde en smert ontwyken,
En laat de wereld na staan kyken,

Vol list, verwerring en verderf,

Hoe valsch bedekt met schone verf?

[p. 131]

 

Een bangen dag of twee gestreden,

 

Een korte loop, wat last geleden,

 

Maakt al uw arbeid afgedaan.

 

Wat moogje vroeg in vrede gaan?

 

Uw geest ontvlugt al ras zyn kerker,

 

En werkt nu vlugger, bly en sterker,

 

Verheven boven stoffe en aard,

 

Door drift nog zinnen meer bezwaard,

 

Verrykt met onwaardeerbre schatten,

 

Meer als ons eng begryp kan vatten,

 

Door Christus liefde en dood bereid.

 

En d' uitverkoornen toegezeid.

 

In Adam kreegje deel aan 't sterven,

 

Maar Jezus doed u 't leven erven;

 

Gods regt en wet, door hem vervuld,

 

Ontheft den bondgenoot van schuld,

 

En geeft hem deel aan 't zalig leven,

 

Dat vroeg of laat hem word gegeven,

 

Als naar zyn raad zyn tyd en werk

 

Geraakt aan 't net bestemde perk.

 

Gelukkig, die door weinig trappen

 

Tot God en 't eeuwige overstappen,

 

Die, vroeg in 's hemels woonstêe t' huis,

 

Belagchen 't ydel aardsch gedruis.

 

Dat is dog 't wit van al ons slaven,

 

Om eens in die gewenste haven

 

Te landen, schoon ons levens tyd

 

Tot hooge jaren henen glyd.

 

Wie zou dan treurig u naoogen?

 

Nu ge, arbeid, vrees en pyn ontvlogen,

 

Vol rust en blydschap Gode juicht,

 

Daar 't zalig heir zig nederbuigt.

 

Best leerdenwe onze tyd en dagen,

 

Vol booze en droeve storremvlagen,

 

Zoo vlytig tellen, dat ons hert

 

Regt hemelsch, wys en heilig werd.

[p. 132]

 

Al wil Gods raad dan nog veel jaren,

 

Ons hier met stryd en arbeid paren,

 

Men wagt' zyn heil die korte poos;

 

't Is maar een snik by 't eindeloos.