Het meisje met de vogels en andere indiaanse verhalen

[p. 24]

De les van Kunawaraku

Vroeger, toen er nog geen vliegvelden bij onze dorpen waren, maar er wel al vliegtuigen overvlogen, waren de mensen bang als ze er een hoorde vliegen. Ze waren toen ook bang voor de ‘pananakiri’, want die hadden in het verleden slechte dingen gedaan, Trio's en anderen gevangen genomen. Oude mensen vertelden daarover.

Dus als er een vliegtuig overvloog, verstopten de mensen zich. Dat deden ze ook toen ze dachten dat er een ging landen op de savanne. Kunawaraku, een oude vrouw, begon te huilen. Ze zei al snikkend: ‘Dit is de reuzenkorjaal van mensen. Die komt hierheen. Zijn jullie niet bang? Ik wel, ik ben bang. Ze huilde hard toen ze dacht dat het vliegtuig ging landen en zei: ‘Deze reuzenkorjaal gaat jullie meenemen. Dat doen de witte mensen. “Ik doe zout en peper op hun vlees, ik maak het smakelijk en dan eet ik het”, dat zeggen ze. Het zijn menseneters. Dus je moet verdrietig zijn, je moet huilen.’

En toen zong Kunawaraku haar lied:

‘Huil toch
dit is de reuzenkorjaal ze nemen je mee
ze nemen je mee
de witte mensen eten je op
‘doe hem in het zout
doe er zout op
maak hem smakelijk’
dat zegt de menseneter
daarom:
huil toch
rouw toch
dit is een ernstige zaak
jullie zien de reuzen

[p. 25]

 

korjaal toch?

 

ze nemen je mee

 

ze nemen je mee

 

zij zijn de mensen over wie je gehoord hebt.’

Dat zei Kunawaraku half zingend en huilend en meteen daarna begon ze opnieuw:

‘Huil toch en rouw toch,
Het is de reuzenkorjaal
Het zijn de witte mensen
De menseneters van vroeger.’

Iedereen wist wat de oude Kunawaraku bedoelde met haar lied over de blanken.

‘Huil toch
rouw toch
hij eet mensen
hij doet je in het zout
in de peper’

Het is waar. Heel lang geleden hebben de mensen bij de savanne een keer een vliegtuig gehoord. Ze dachten dat het daar ging landen, maar dat deed het niet. Daarom zong Kunawaraku ook:

‘Hij neemt je mee
hij stopt je in zijn reuzentrommel
hij pakt je handen beet
hij pakt je van achteren beet.’

Zo is het echt gebeurd. Iedereen kent het verhaal over onze ellende van vroeger. Met haar verhaal onderwees Kunawaraku haar kleinkinderen. Ze zei dat ze wist dat het waar was. En ze herhaalde het verhaal in een trio dat de mensen lang geleden gesproken hebben.

‘Maar jullie weten dat niet, want jullie zijn nog maar kinderen’, zei ze tegen haar kleinkinderen.

[p. 26]

We praten over het verhaal

Dit is een oud verhaal, zoals jullie misschien ook verhalen horen van oude mensen. Maar jullie zijn jonge mensen en kijken naar de wereld van vandaag. Praat er met elkaar over wat er allemaal veranderd is sinds die oma Kunawaraku een van de eerste vliegtuigen hoorde.