Het XXXV. Kapittel.
DE Tusschenwerpingen zyn Onbuigzaeme Wooren, die, eigentlyk
de rede niet te hulpe koomende, eenen vollen zin door zich zelfs uitmaeken; en
worden dus genoemt, om dat zy, tusschen en in eene rede geworpen, tot de
uitdrukking der hartstoghten van den spreekenden dienen.
Deeze worden tot verscheidene hoofden gebraght; als tot de
Verwondering, O, ho, jemi, jemini.
Tot het Smeeken behooren Ai, ai lieve, toch.
Tot het Wenschen, Och, ochof.
Tot het Dreigement gebruikt men, Wee.
In de Droefheit, Och, oei, helaes, eilasi, och arm.
In de Blydschap, Eia, heia, hei sa.
In het Bespotten, Jou.
Tot het Lachen behooren Ha ha ha.
Tot het Versmaeden, Fy, foei, ba.
Tot het Roepen, Hem.
Tot het Gehuil, Hou hu he.
Tot het Gebot van Stilzwygen, St, sus.
Auteursrechtelijk beschermd