Gedichten

(1913)–V.A. dela Montagne– rechtenstatus



[pagina 80]
Aan Jan Blockx. ‘'k Bestygh den Helicon, om groene laurierblaeren, ‘een jonghen held ter eer, tot eenen crans te gaeren, ‘ick laef my aen de bron die dichters worden doet: ‘vergheefs, - ick vindt gheen clank, weirdt om den God der snaren, ‘te vieren, die besonghen moet. ‘Hy weet het lokkend lied van vedelen en fluyten ‘te menglen met den toon van harp, cymbael en luyten ‘en soeten clank der vrouwenkeel; ‘en ieder die het hoort slaet flus het hert aan 't muyten ‘zoo toovrend is zijn maetgestreel. ‘Myn sanghster, vloeie uw stem met mijne stemme tsaemen ‘Segh hoe hij Apol selfs al singhend zou beschaemen, ‘en ghij, gewiekte Faem, verkond het over de aerd,' ‘hoe cierlijck, suijver, vol, sijn toonen klincken.. Amen! 'k heb nu genoeg aan de aadlaarsvaart!
[pagina 81]
Had gij geleefd, vriend Jan, zoowat een honderd jaren geleden, waar de roem gewis u wedervaren van 't rederijkersvaers in 't kettingrijm gesnoerd, - ik doelde nooit zoo hoog, - schoon ik geen lof wil sparen, een hartig woord volsta: diep heeft me uw lied geroerd.