Loreley

[p. 26]

XV.

Ik lag, bij avonde, in mijn venster,

en zag, hoe 't gloeiend zonnerood,

langs weide en veien akker, genster

op genster, in de dauwzee schoot.

Rechts van mij heen, in losse haren,

lag door het openstaande raam,

vol jonkheidsglans, in 't ruim te staren -

een toovrend kind.... Doch, stil! geen naam!

Nóg stak de zon, bij 't langzaam dalen....

Ik dekte de oogen met de hand

en vurige blikken liet ik srralen

schuinswég.... maar stellig niet op 't land!

Of zij naar mij keek, blijft verholen!

Doch, uit mijn half verborgen oog

zond ik mijn zoetsten lonk, verstolen

naar 't liefje, dat door 't venster boog....

En lang - zoo lang nog, spijts het dalen

der schaad'wen, 't Westen zwom in bloed -

besloot één zelfde rozige strale

- mij, en het meisje, in éénen gloed!