Het Brabandts nachtegaelken, met zijn driederley gesangh, te weten minne-liedekens, herders-sanghen, ende boertigheden
(1650)–Jan Mommaert–
AuteursrechtvrijStemme: Van de thien brandekens.KOmt Galathea, komt seer vaerdigh,
Komt, en voeght u hier ontrent;
Want uwe deughden zijn ’t wel waerdigh,
Blijft my nu doch niet absent,
| |
[pagina 139]
| |
Want nu sult ghy // met my zijn bly
Onder dit belommert groene;
Mits den aenghenaemsten tijdt
Van het jaer staet in ’t saisoene:
Hierom weest doch metter vlijt
In den groene Mey verblijdt.
2. Aensiet Phoebi glans
Met sijn lieffelijcke stralen,
Beschijnt ’t aerd’rijck gans,
Ende oock Vrouw Venus salen,
Daer de soete jonghe jeughden
Baren dickwils vreught,
Daer sy somtijdts oock verheughden,
Ende dat in deught;
Den tijdt is komen // ick heb ’t vernomen,
Dat men wel magh doen
| |
[pagina 140]
| |
Alle genuchten // sonder suchten;
Want den Mey is groen.
3. O alder-liefste verheven,
Hier is den Mey bereydt,
Die men u oock sal geven,
Want hy’s u toe-geseydt,
Van kruydekens uyt-gelesen,
En bloemekens kleyn en groot;
Och! Liefste, neemt doch desen,
En ciert uw’ jeughdigh hooft,
Wy sullen swieren // met manieren
Jeughdigh // deughdigh, vol jolijt;
Want ghy zijt // die t’aller tijdt
Door u soet wesen mijn hert verblijdt.
Wilt ontfangen // met verlangen
Mijnen dienst in ’t groene wout:
| |
[pagina 141]
| |
Ick ben benauwt // en heel verflauwt,
Soo ghy my langer in pijnen houdt.
4. Hoordy ghy niet de vogelen fluyten,
Singen en klingen op hun manier?
Flora die vlecht een krans van fruyten,
Daphne een kroon van Lauwerier,
Orphëus speelt oock op sijn Lier,
Ende lockt alle dier // tot sijn spel goedertier;
Maer ghy en acht my niet,
Dat is my een verdriet,
Want ghy veel liever een ander siet.
5. Ghy weet, o suycker-soete mondt!
Wat wy hebben gedaen,
Ghy hebt aen my veel deught gejont,
Seer wijsselijck beraen;
Ende nu laet ghy my gaen,
| |
[pagina 142]
| |
Noch en spreeckt my niet eens aen:
Soo dat ick schier // van minne-vyer
Niet wete wat bestaen:
Veel beloften tot vermaen
Hebt ghy van my ontfaen,
Soo dat ick siet // door geen verdriet
Van u noyt sal af-gaen.
6. Seer straffelijck my vallen de woorden,
Die komen uyt uwen mondt,
In ’t eerste was ick de uyt-verkooren,
Nu soo kenne ick uwen grondt:
Sagh ick eens uw’ borstjens rondt,
Ick soud’ worden heel gesondt;
Maer ghy bly en acht my niet,
Siende dat het meer geschiedt.
7. Zijt ghy my niet geheel getrouw
| |
[pagina 143]
| |
In desen rouw // ’t welck ick onthouw;
Mijn adem jaeght // seer onvertsaeght:
’t Werdt u gevraeght // doen ghy my saeght:
Wildy ghy my dan, wildy ghy my dan niet helpen?
’t Is in u macht, wilt ghy mijn droefheydt stelpen:
O liefste Lief // die ick verhief,
Voor ’t lest soo sende ick desen brief;
Maer even wel // blijft ghy my fel,
Dat is mijn lijden en gequel.
8. Wat gaet my nu aen // wat gae ick bestaen
Soo ongerust te leven?
Waer gaen ick om raedt // ‘k en vinder geen baet,
Mijn hert wil my begeven,
Ick ben geheel in kermen // wout gy my eens ontfermen
In u soete ermen // wy twee alsoo verwermen,
Soo waer ick dan // den geluckstighsten man,
| |
[pagina 144]
| |
Die geraeckte tot sijn wenschen:
Maer het is moeyt // die men verlooren doet,
Want ghy my doet verstenschen.
9. Krachtige Maeght, vol van boosheden,
Ghy hebt my door-sneden,
Ende de dagen zijn geleden,
Dat ick u heb gebeden:
Nu ben ick vol ellenden,
Vol van smerte // is mijn herte;
In ’t graf by d’onbekenden,
Daer sult ghy my noch wenden:
Want ick gevoel de wonden,
Van uwe minne // Herderinne,
Die ghy soo menigh stonden,
Mijn ziel hebt doen door-gronden.
10. Princes, en zijt doch niet soo stuur,
| |
[pagina 145]
| |
Noch en siet altijdt niet suur,
En houdt u niet steegh als een muur:
Want ’t mis-staet aen uw’ natuur.
Wilt soo niet scheyden // set druck bezijden,
Ende houdt de vaste min;
Soo mooghdy by tijden // uw’ herte verblijden
Seer playsant naer uwen sin:
Want de jeught // die baert vreught,
Liefde verscheyden wercken doet,
En de deught // die verheught
Ziel’ en sin, en ’t gantsch gemoedt.
|
|