Het Brabandts nachtegaelken, met zijn driederley gesangh, te weten minne-liedekens, herders-sanghen, ende boertigheden

[p. 89]

t’Samen-gesangh, tusschen Lisidas ende Niciaen.

Stemme: Weest nymph gegroet.

Lisidas.

SChoon Herderin
Mijn soete Veldt-goddin,
Sult ghy ’t noch lange my maken suer,
Moedigh, trotsigh, spijtigh, en altijdt even stuer?

Niciaen.

Des Herders min,
En haren dommen sin
Verandert als windt van uer tot uer.
Wanckelbaer, lichtveerdigh zijn sy meest van natuer.

[p. 90]

 

Lisidas.

 

Mijn woorden // accoorden met wil en ghedacht,

 

Siet Engel // ick mengel met tranen mijn klacht.

 

Niciaen.

 

Wy achten // de klachten der Minnaers geveynst,

 

Vol treken // sy spreken dat ’t hert niet en peyst.

 

Lisidas.

 

2. Mijn trouw ter noodt

 

Sal tuyghen haest de doodt,

 

Soo ghy my u jonste niet en biet,

 

Treusel soete becksken, mijn lijden doch aensiet:

 

Niciaen.

 

In ’t vrijen snoodt

 

Is hun gheveynstheydt groot,

 

Tot dat hunnen wil met ons gheschiedt,

 

Dan en acht-men treusel noch soete becxken niet.

 

Lisidas.

 

Mijn ossen // mijn bossen, mijn wey, en mijn vee,

 

Mijn leven // daer neven zijn voor u al ree.

 

Niciaen.

 

Mijn eere // is meere dan alle u goedt,

 

Vw’ knapen // uw’ schapen, u vleesch, en u bloedt.

[p. 91]

 

Lisidas.

 

3. ’t Ghediert vergaert,

 

’t Ghevoghelt kipt oft paert,

 

Lief, laet ons gaen vermeyden langs ’t geboomt,

 

Daer een klaer fonteynken, oft silver beecxken stroomt,

 

Der dieren aerdt

 

Gheen vrees in hen en baert,

 

Dat door achter-dencken hen verschroomt,

 

Houdt natuer en wille gheteughelt en ghetoomt:

 

Wilt ramen // om t’samen te leven in vreught,

 

’t Verdencken // sal krencken u leven en jeught.

 

Niciaen.

 

Neen Herder // niet verder, ‘k en ben niet soo dom,

 

Ick blijve // oft drijve mijn schaepkens weerom.

 

Lisidas.

 

4. Schoon Niciaen,

 

Ey! Liefste, blijft wat staen,

 

Wilt hier neder-sitten in het groen,

 

Jont my, soete Becxken, dat ick u geef een soen.

[p. 92]

 

Niciaen.

 

’t Waer on-geraen,

 

Neen Herder, laet my gaen,

 

Ick en heb uws soenkens niet van doen,

 

Ic moet met dees kruyden mijn lammerkens gaen voen;

 

Sy slijten // sy bijten het klaveren gras,

 

Daer Rammen // en Lammen zijn wel af te pas:

 

Mijn Koeyen // die loeyen, ick moet ‘er gaen by,

 

Die t’elcken // om melcken soo bleeten naer my.

 

Lisidas.

 

5. Princes, met lust,

 

Ick bidd’ u, eens gekust,

 

Schoone Niciaen, Lief my doch jont

 

Vwen rooden, roosen, robijnen, soeten mondt.

 

Niciaen.

 

Houdt u gerust:

 

Nu komt, mijn Lief, komt kust,

 

Kust Lisidas, Lief kust my terstondt,

 

Eer gy gansch verbrandet, op dat gy blijft gesont.

[p. 93]

 

Lisidas.

 

Hoe jeughdigh // hoe vreughdigh u jonste beleeft:

 

’t Aen-raken // sal maken dat Lisidas leeft.

 

Niciaen.

 

Leeft blye // leeft vrye van droefheyt en rouw:

 

Volherdet // soo werdet vergolden u trouw.