Het Brabandts nachtegaelken, met zijn driederley gesangh, te weten minne-liedekens, herders-sanghen, ende boertigheden
(1650)–Jan Mommaert–
Auteursrechtvrij
[pagina 52]
| |
Stemme: Gheluckigh is den mensch.
SYlvia reyne Maeght,
Die mijn hert hebt ontsteken,
O bloem die my behaeght,
Van wie ick altijdt spreke,
Door wiens klaer aenschijn
Ick lijde groote pijn,
En heel oy-naer verdwijn.
2. Noyt liefde was soo groot
Van Troïlus volherdigh,
Noch Pyramus in noodt,
Om Thysbe sijn Lief weerdigh,
Die met sijn eygen handt
Heeft in sijn hert geplant
Het sweert door minnen-brant.
3. Gelijck de Swane singht,
Soo moet ick ’t oock besuren,
Als haer de doodt bespringht;
Dus volgh’ ick haer nature:
Ick klaegh vroegh ende laet,
Maer sy blijft obstinaet,
En doodt my metter daedt.
4. Ach! u soet wesen doet
Mijn ziel soo dickwils suchten,
Meest als ick wel-gemoet
Te zijn denck in genuchten:
Soo ick in vreught verkeer,
Soo doet my ’t herte seer,
En treur’ dan noch veel meer.
| |
[pagina 53]
| |
5. Dus komt my doch te baet,
O Liefste, eer ick sterve:
Haest u, ey! ’t wordt te laet,
’t En zy ick troost verwerve:
Doet my dan onder-standt,
En bluscht nu mijnen brandt,
Oft breeckt der liefden bandt.
6. ’t Is waer, ick ken den sin
Van alle u gedachten,
Ghy houdt u stille min
Ghesloten in sijn krachten,
En siet met wijsen raedt
Oft al mijn droef ghepraet,
Ghevoeght is by de daet.
7. Princesse blijft ghesondt,
Ontfanght u dienaers herte,
Op dat door uwen mondt
Ghenesen magh sijn smerte,
En dat wy moghen beyd’
Voorts leven zijd’ aen zijd’,
Tot dat de doodt ons scheyd’.
Zyt Baes van uwen Aerdt.
Ick vond onlanghs myn lief in ’t groene sitten slapen,
Ick sagh haer roode mondt, ick bleef’ er op staen gapen:
Dies kreegh ick stelens lust: ô seldsaem dievery!
Ick stal van haer een kus, sy stal een hert van my.
J. Cats. |
|