|
| |
| |
| |
Fielebout, óf De dokter tegens dank.
Blyspél.
Eerste bedryf.
Eerste tooneel.
Fielebout, Wobbetje.
HOu smoel, óf anders meugje vreezen!
Wie pikken óf hier voogd zél weezen?
Voort, geef me géld, en daar meê wel.
Ik wéd, dat ik 't wél laeten zel:
Jy zélt nou nae myn' pypen danssen,
Gantsch duizend Franschen!
Wat is 't een lastig tydverdryf,
Gekwéld te weezen met een wyfl
Een wyf is, of ik laet me villen,
Veul slimmer, als drie krokodillen,
Ja slimmer als een droes vyf, zés,
Kyk deuze wyshoofd, mit zyn Bouwen
| |
| |
Waer heeft men ooit een Hóvenier
Gevonden, die met zulk een' zwier
Van alle ding kan disputeeren,
Als ik? Wat droes het lykt wél scheeren;
Ik, die by 't leeven van men vaâr
Van buiten kon; ik, die vyf jaaren
By een geletterd, én érvaaren
Dóktoor gewoond heb, zou ik nou
My laeten kwellen van een' vrouw,
Die staag niet praat, als van te wérken,
En nimmermeer van 't hart te stérken?
De koekkoek schén de gék!
Schen 't varken! Maak me 't hoofd niet kroes.
Dat uur vervloek ik van myn leeven,
Toen ik jou 't jawoord héb gegeeven.
En ik vervloek met meerder recht
Notaris Slikop, en zyn knécht,
Die my dit huuw'lyk deeden teek'nen,
Dat ik veur myn verdérf mag reek'nen,
Kyk dit juweeltje van ien man!
Scharluin, was jy wél waerdig an
Ien' Vrouw, as myn persoon, te trouwen?
Jy meugt me wél in waerden houwen.
't Is waer, het eerste nachtje, dat
Ik by jou kwam te slaepen, had
Ik réden, om verblyd te weezen.
Het heugt me nóch, schoon lief gepreezen.
Maar, ô gantsch kranken! dwing me niet
| |
| |
Daer van re spreeken, wyf: want ziet,
Wél waer wod hy van spreeken?
Wy daer een spéltje by. Ik weet
Ik weet wél, zonder my te roemen,
Dat jy jou meugt gelukkig noemen,
Geluk? te trouwen met ien man,
Die staeg komt mit ien volle bast t'huis,
En zéndt ons veur de wind nae 't Gasthuis!
Ien fun, die deur zyn' kleêren druipt,
En al myn mooije goed verzuipt!
Dat lieg je: want de hélst vervreet, én
Versmook ik ruimpjes, wél te weeten.
Die my myn bed, daer ik op lég
Te slaepen, onder 't lichchaam wég
Durft neemen, en verkoopt.
Die niet ien stukje huisraet in
Ons huis laet, maer myn koper, tin,
| |
| |
Servetten, tafellakens, sloopen,
Ja stoel, en banken gaet verkoopen?
Dat 's, om dat jy, met meer gemak
Wyn, brandewyn, én bier, én koffy
Zyn géld verkwist; én speult, als of hy
Ien kar mit roozenobels had,
Gebonden an zyn kaele gat.
Melakoly is kwaed, én 't speelen
Doet ons de tyd te min verveelen.
Wat zél ik ondertusschen mit
Myn' kinders doen, zég, dronken kit?
Al wat je wilt. Gaet zaemen slaepen.
Ik zit daer mit vier kleine schapen,
Vier arme wurmen op den hals.
Verhongerd, myn om eeten kwéllen;
Hoe zél ik die te vreeden stéllen?
Geef heur de gard: want ik verstae,
Dat wyf, nóch kinders nimmer nae
Meer drank, óf eeten zullen taalen,
Verzoopen deug'niet! Mien je, dat
| |
| |
Ik lyen zél, dat jy jouw gat
Staeg vol zuipt, daer ik om te leeven
Wy tóch mekaar gien réden tót
Het lykt schier, 't is jou al vergeeten:
Want anders pleeg je 't wel te weeten,
Dat ik vry kort van kóp bén; maar
Weêr lang van armen, ón vry zwaar
'k Lach iens mit jouw dreigen.
Myn alderliefste schat, myn eigen,
De huid die jeukt jou weêr!
Myn niet verschrikken mit gewéld
Te maaken, nóch met al jouw kyven.
Ik zél je de ooren komen vryven,
Ik zel jou smyten: maak men geest
| |
| |
Jy touwen? jy, Jan Tryntjes, guit,
Bedrieger, lichtmis, schélm, schavuit,
Opsnapper, deurslag, bloode schyter,
Jy, galgebrók? jy wyvesmyter?
Fielebout, haar met eenen stók slaande.
Ho, ho, ik zie wél! waar 't je let;
Je moet wat hebben. Dat 's an bét.
Remédié in de waereld is 'er
Om jou te vreên te stellen, wyf,
Als zo een stókslag vier óf vyf.
O myn! myn arm, myn hoofd, myn' beenen,
Myn' rug, myn' heup, myn' knien, myn' scheenen!
| |
Twede tooneel.
Vólkert, Wobbetje, Fielebout.
HOu Fielebout, foei, schaam je wat:
Uw' vrouw te smyten, wat lykt dat?
Sinjeur, dit beurt miest alle dagen.
In plaats van eeten, kryg ik slagen;
En was het daar nóch meê genoeg,
Dat hy zyn keelgat in de kroeg
Lardeeren gaet, én myn komt smyten,
Ik zou het hum niet iens verwyten;
| |
| |
Maar, óch Sinjeur, ik word schier dol,
Je liegt, ik ben niet vol,
'k Héb maar drie borlesoesjes binnen.
Kyk, dus verzuipt hy al zen zinnen:
Maar 't alderslimst van allen wél,
En dat hy noch beklaagen zél,
Is, dat hy al zyn wérk laat steeken.
Durf jy me nóch van wérken spreeken?
Je weet wél, dat ik nimmer plag
Te wérken op een' heil'ge dag.
Je reutelt staag van heil'ge dagen,
En geeft me vaft de huid vol slaagen.
't Is katertémper, én die Meer
Die zou me nóch mit al 'er kyven
Wél zoeken aan het wérk te dryven;
Maar 't zél 'er missen, ja 't gantsch bloed!
Of zy zo ruim is van gemoed,
'k Wil 't myne daerom niet bezwaeren.
Wy weeten 't wél, jy vierdaagt gaeren;
Maar vind j'er jou niet in bezwaerd,
Dat je op ien feestdag kyft, én baert,
Jou vol zuipt, én myn slaet?
Wel, neen ik: dat 's tót rekréasie
Van myne impertinente geest.
| |
| |
Zo speult hy alle daag den beest.
Hou smoel, óf 'k zél 't je nóch iens leeren.
Begin maar, 'k zél me wél verweeren.
Hoor Fielebout, dit gaat niet aan;
Te kyven, én zyn vrouw te slaan
Zyn dingen, die geen man betaamen:
Gy hoort u in uw bloed te schaamen.
Ik heb u eerst dit huis gehuurd,
En zult ge alreeds dus in de buurt
De pypen stellen, én uw wérken
Verzuimen, daar ik kan bemérken,
Dat gy al taam'lyk krygt te doen;
't Lykt nérgens naar, 't is geen fatsoen.
En zo gy dus tracht voort te vaaren,
Zal ik myn goeddoen aan u spaaren.
Want gy hébt schuld, dat blykt te klaar;
Dies zég ik, én ik zég 't met meenen;
Gy zult u met uw' vrouw vereenen,
En leeven, als een eerlyk man,
Men altyd, als ien hondsklink leeven?
Zy heeft eerst tégens my gekeeven.
Hy dreigde my het ierst te slaen,
En, kyk; dat wil ik niet verstaen.
| |
| |
Hy zél ook, kon hy 't sléchts onthouwen.
Wel Fielebout, wat zég je 'er van?
'k Beloof haar, als een eerlyk man,
Nooit mit myn' vuisten meer te mérken;
Maar dan moest ik van daag niet wérken.
De heele week niet, zo je wilt.
Nóch nimmermeer weêr zyn bedild.
Neen, neen, ook hoef je niet te bórgen:
Ik zal uw vrouw, én huis verzórgen
Van kóst en drank, én alles, wat
U noodig zyn zal uit de stad;
Maar dan moest gy voor al niet kyven;
'k Moet hier in 't heim'lyk wat verblyven,
'k Wierd anders door uw reddement
Van de een' óf de ander ligt bekénd.
Dies moet gy my vooral niet mélden;
Ik zal 't u rykelyk vergélden.
Ik bén te vreên. Zie daer, myn Heer,
'k Wil dit én dat zyn; zo ik wéêr
Myn wyf slae. Ben je nou te vreeden?
't Is 't ierst niet, dat je dat mit eeden,
Beloofd hébt, 't is sléchts veinzery.
Ik mien 't; zoen óf, jou malle pry.
| |
| |
Nou Wobbetje, laet jou gezeggen.
Zoen óf dan, wyl men 't by moe leggen.
Wat zo ziet, Allerliefste myn!
Daar zou ien mutsje brandewyn
Op smaaken! wou men Heer iens klinken.
Daar, wachtje slechts voor dronken drinken.
| |
Dérde tooneel.
Wobbetje, Vólkert.
JA, gae vry heen. Ik zél het zo
Nóch niet vergeeten, neen bylo;
'k Beloof 't jou, veugel!
Zo doe het zonder veel te spreeken,
Of dreigen, als ik hier niet meer
In huis bén: want het wérk is teêr,
Hoor toe: u is nóch niet vergeeten,
Dat ik Lusyntje, 't eenig kind
Van Rykert, langen tyd bemind,
En opgepast heb, én haar' zinnen
Bewoogen, om my wéêr te minnen?
Wél zou ik niet, 't is nou ien jaar,
Toen schorten 't niet, als an heur vaar.
| |
| |
'k Zou weeten willen, óf ik vry was,
Of vast, én 't wérk zo lang, én loom
Niet laeten sleuren: 'k zou myn oom
De meid ten houwelyk doen vraagen,
Die is voorlang al afgeslaagen;
En daarenboven heeft hy my
Niet meer te dénken, nóch te tillen,
Dat zich myn oom verpligten zou,
En boven dat verzeek'ring geeven,
Dat ik alleenig na zyn leeven
Zyn erfgenaam zou weezen, dat
Myn oom zeer vreemd heeft opgevat:
Wy hebben évenwél geduurig
Bemind, tót Rykert in het énd
De Zaak ontdékt heeft, nu omtrént
Twé maanden óf wat meer geleeden:
Nu wil hy haar met kracht besteeden
Aan eenen Lubbert, ryk van goed;
Maar gierig, én een' ouden bloed.
Waarom hy op zyn plaats hier buiten
Zyn' dóchter fluks heeft op doen sluiten,
En meid, én knécht, én boer, én al
Verbooden, dat my niemand zal
| |
| |
Te woord staan, nóch van mynent wegen
Een' brief ontfangen. Hoe verleegen
Wy beide zyn, kunt gy hier uit
Wel gissen: want zo zy de bruid
Met Lubbert wordt, bén ik verlooren,
En zy was liever nooit gebooren.
Daarom heb ik een' vond bedacht,
En hier deez' pruik, en rók gebragt.
Wat zél die pruik, én rók? laet kyken.
Dus zal ik die Dóktoor gelyken,
Dis nu te Mei, hier uit dit huis
Getrokken is. Ik moet kwansuis
Zich zélve veinzen zal vol pyn,
En hevig krank, ja stom te zyn.
En 't is zo door de meid besteeken,
Dat ik haar als Dóktoor zal spreeken,
Om ons te hélpen uit de ly.
Zo is de meid dan op jouw zy?
Lykt wél ien dienstmeid an te komen.
Och ja, zy is het zélf; myn bloed
Verandert. Ik kryg nieuwe moed.
| |
| |
| |
Vierde tooneel.
Vólkert, Pieternel, Wobbetje
OCh Pieternél! wat nieuws? Hoe gaat 'et
Heel vreemd geschaapen Lubbert zou
Lusyntje gist'ren tót zyn' vrouw
Bedongen hebben. 't Huuw'lyk sluiten
Was van Sinjeur bestémd hier buiten,
Ten waar zy zich op onze raad
Geveinsd had in een' droeve staat
Van heevig krank, én stom te weezen;
Waarom haar vader straks om deezen
En geenen Dókter zondt na stad;
Zélf Lubbert, Lubberts vriend, én wat
Zyn voeten sléchts kon reppen, Mélis
En Symen, Huibert, Klaas, én Knélis:
Sinjeur, Lusyntje, én ik alleen
Bewaarden 't huis. Ik dócht met één,
Deez' schoone kans dient waargenomen,
En sprak, op dat gy daar mogt komen,
Van die Dóktoor, die hier wél eer
Gewoond had, én ik prees hem zeer.
Ik wierd straks hier na toe gezonden,
En 'k wou, dat ik u had gevonden.
Och Pieternél! ik was belét,
En héden was eerst dag gezér,
Gelyk je weet, om op te passen.
't Is zo, myn Heer, maar door 't verrassen
| |
| |
Van 't huuw'lyk sluiten, was 'er tyd
Dat ik haar échter nu zal spreeken.
Dénk daar uw hoofd niet meê te breeken,
De knécht, én boer van onz' Sinjeur,
Zult gy hier daat'lyk aan de deur
Wél hebben; maar 'k zou u niet raaden
Met hén te gaan, het kon u schaaden:
Want ziet, myn Heer, daar zyn uit stad
Zo veel Dóktoors ontbooden, dat
Gy ligtelyk bekénd zoud weezen:
Dóch wanhoop niet, daar zal naa deezen
Nóch wel een' goê gelegenheid
Voorvallen. Om u dit bescheid
Te bréngen, én dat gy zoudt hoopen,
Bén ik ten eersten uitgeloopen.
Vólg blind'ling Jufvrouws raad; vaar wel,
Kost gy een oogenblik hier blyven,
Ik zou Lusyntje een brief je schryven.
Ik héb geen tyd. De boer, én knécht
Die moeten hier straks zyn: 't kon slécht
Uitvallen, én heel kwaalyk slagen,
Indien ze my hier by u zagen.
Zo zou het, kind; gae heen sléchts, loop;
Jouw Jufvrouw zél door my zo 'k hoop,
Van Vólkert wél ien briefje krygen.
Ei wilt me dat tóch niet verzwygen.
| |
| |
Beduijen, straks; maar Pieternél,
Hoor hier iens, 'k héb wat veur genoomen.
Kyk, daarom zo je ien man ziet komen
Tót jouwent mit ien zwarte py,
Of ouwerwétsche rók, zég jy
Dat hy die Dókter hier te land is,
Dat hy ien man van groot verstand is,
Doe zo ik zég, én loop maar heen.
| |
Vyfde tooneel.
Wobbetje, Vólkert.
Oor wat ik veur heb uit te wérken.
Wat toch? Maar, naar ik kan bemérken
Zo komt de knecht van Rykert met
Van pas. Loop in, gae jou versteeken
Daer om het hoekje, én hoor ons spreeken.
| |
Zésde tooneel.
Huibert, Wobbetje, Melis.
GOê dagen Zusje, met verlóf,
| |
| |
Neem my myn' vraag niet kwaalyk óf;
Of had je graag jouw pis bekeeken?
Ons heerschip ryd 'er louter an;
Dés zongd hy ons om hum te haalen:
Hy zél hun' rykelyk betaalen,
Ja wél de Dokter is juist uit.
O, séldremént dat is verbruid!
Hy zou jou lui aars hiel wél slaagen.
Gien gaauwer zag je van je dagen.
Daer is gien kwelling in de mensch,
Of hy geneest ze straks nae wensch.
Ai zég ons, waar we 'ém zullen vinden,
Hy drinkt ien zoopje brandewyn
Hy is 'er ligt uit vyzenteeren.
O neen, 't is om zen keel te smeeren.
Hy mag de brandewyn, as brood;
Ook zou hy wel ien idioot,
Ien bormuil nae zen plunje lyken,
Men zou hum kwaelyk iens bekyken.
| |
| |
Hy gaet hiel slécht, en boersch geklied:
De mieste ménschen dénken 't niet,
Zo houdt men heer zen kunst verborgen;
Het is te wongder! Ik zou zórgen
Dat hy misschien niet zou verstaen
Van daag mit jou daer heen te gaen.
't Is vreemd, dat die geleerde lieden,
Het brein meest altyd raakt aan 't zieden;
En dat hunn' wysheid deutgaans met
Een weinig zótheid is besmét.
Zyn kuuren zyn niet óf te meeren!
Hy veinst somwylen niets te weeten,
En gaet daer by zo zéldsaem an
Dat niet ien kranke bystand van
Hum krygen kan, óf 't is deur slagen.
En, kyk, nou is hy van die vlasgen
Bezeeten; daerom moet je 'em slaen,
Begeerje, dat hy meê zel gaen.
Nóchtans doet hy hiel vreemde kuuren.
Maar hélpt hy hier wel van jouw buuren?
O! 't is ien gaauw bevaaren man!
Elk ien die spreekt 'er wongd'ren van:
Men ken hum niet genoeg volroemen.
Heer Fielebout! Wat malle klap?
| |
| |
Hy steekt maar in gemiene kleêren,
Lyk all' de huis lui hier op 't land.
Maar is hy nérgens an te kennen,
Of we 'em ontmoetten? Kyk wy bennen
Verleegen om de vént, gantsch bloed!
Hy draagt ien hooge spitse hoed,
En heit twie breede knévels.
Maar veul lui zouwen zeggen dat 'et
Onmeug'lyk was. Is 't ook al wis,
Dat deuze vent zo kunstig is?
Of 't wis is? 't Is ien Sankt op aerde!
O Vaâr, men houdt hum zo in waerde:
Want onlangs heit hy nóch ien wyf
Gehulpen, dat al koud, en styf
Drie dagen had op stro gelégen;
Straks wierdt ze frisch, en weêr ter dégen.
Hy goot ze maar ien dróp vyf, zes
Van zékere olie uit ien flés,
Op 't slaep van 't hoofd, én streek heur' navel
Eu kólk van 't hart mit smout, én zwavel,
En strak stondt ze op, én liep daer heen.
| |
| |
Viel zék're jongen, hals en beenen,
En kóp, en lénden op de steenen
Aan stukken te Uittert van den Dom.
't Vólk, dat 'et zag, zei straks: kom, kom
Nae Fielebout mit deuze jongen.
Zy brógten hum 'er by, én dwongen
De vént mit slaen: want ziet, hy was
Op die tyd kwintig; maar zo ras
Had hy de jongen niet bestreeken,
Of straks begon het kind te spreeken,
En liep weêr speulen over straet.
Veur blinden, dooven, én veur stommen,
Dat zy weêr by heur zinnen kommen,
Die onze Jufvrouw hélpen kan!
Ja by den ellemém, hy is het,
Indien hy maar zyn kunst zo wis het,
En zo het waer is, dat je zégt!
Ik dank je voor 't berécht.
Myn raed veur al dient niet vergeeten;
Het schort slechts an ien eindtje hout.
| |
| |
Wel leeren, by den elleménten;
Is 't hum mit slagen in te prénten.
Daer is veur élk ien knuppel.
Wanneer ik die iens récht gebruik
Zei ik die Dókter oom wel dwingen
De Droes! ik hoor hum zingen!
Daer komt hy, hy moest myn niet zien!
Gae jy maar heen, laet ons betien.
| |
Zevende tooneel.
Fielebout, met een flésje brandewyn; Huibert, Melis, elk aan een zyde.
FRansche brandewyn is een lekker zoopje.
Kooren brandewyn die smaakt als varkens draf.
Hollander geef dan réden waarom koopje
't Lekker goed niet meer dat de Franschman gaf?
't Een is ongezond, 't ander heelt gebreeken;
Om je van de Rótzak wél te wreeken
Myn Heer, indien wy 't moogen weeten,
Zyt gy Heer Fielebout geheeten?
| |
| |
Naar dat jy lui wat mogt begeeren.
Wy komen hem ootmoedig eeren.
In dat geval bén ik de man
Myn Heer, gy zyt ons aangepreezen
Van iemand, die ons heeft geweezen
Na u, op dat ge ons by zoudt staan
In zaaken daar ons noodig aan
Myn handwérk, 't hovenieren raaken,
Wil ik jou dienen waer ik mag;
Exempto vrienden, deuzen dag.
Der zon, in deeze zonneschyn,
| |
| |
Myn Heer, kon u ligt schaad'lyk zyn.
Wat steekt dit vólk vol sarmenyen!
Myn Heer, 't is om dat we ons verblyen
Van u te zien; én dat we om raad
Hier by u komen, dat bestaat
In réden: want de gaauwe lieden
Die ziet men over al ontbieden;
En ons is wonder veel gezegd
Ik tart de gaauwste man in 't wérken
Van énten, zuigen, bloemenpérken
Te leggen, pallem scheeren....
't Is, als ik zég, ik spaar
Geen arbeid: want op veel manieren
Maak ik Figuuren, Syffers, Dieren....
Daer kommen wy niet om; wel hoe!
Ik neem'er ook myn tyd weêr toe;
Dóch niemand zel die zo goed maaken.
Maar kyk, wy weeten van de zaaken....
Wél, zo je van de zaaken weet,
Zo weet je ook wel, hoe nét ik meet
| |
| |
Je fópt ons wat, mit ons te willen
'k Zég 't je zonder spót,
Ik héb 'er nimmer ien verbród.
Ik tart de tuinlui uit Iraalje,
En Vrankryk. O! dat 's maar kanaalje
Ai, spót tóch met ons niet,
Jy zoudt ook kunnen laeten wérken
By and're lui: maar tusschen pérken
En pérken is groot onderscheid.
Myn Heer, waar toe deez' malligheid?
Al wou je 't honderd tuinlui vraagen,
'k Wil met je wedden, zo zy 't zagen....
Geen hovenier om deuze stad,
Ja in heel Neêrland is te vinden,
Die zo, als ik .... maar hoor ééns vrinden,
Ik roem niet veel, 'k ben niet gewént
Myn Heer, waar binnen jouw gedachten,
Dat jy jou zélfs zo klein gaet achten,
En van die beuzelingen spreekr,
Daer zulk ien kaerel in jou steekt?
| |
| |
Welwyze, hooggeleerde, eerwaarde
Heer Dókter Fieleboutius!
Foei, foei, 't is schande, dat je dus
Jouw weetenschappen gaat verbérgen,
Wanneer 'er jou de lui om vérgen.
O ja, het is ien groot gebrék,
Ai houd u tóch niet langer binnen,
Veur wie? óf my dit vólk hier neemt?
Veur wie? Of wy onnoozel waaren!
Veur 't geen je bént. Veur ien érvaaren
Dóktoor jou zélf, jou beest.
Ik ben 't myn leeven niet geweest.
Kedaer, daer hébje van zen kwinten!
Myn Heer, ai maak ons tóch geen sinten,
En dwing ons niet te doen 't geen ons
| |
| |
Waer toe zou ik jou lui tóch dwingen?
Tut zeer verdrietelyke dingen,
Zo jy jouw Dókterschop ontként.
Doe alles, wat je doen wilt vént:
'k Ben gien Dóktoor, nóch 'k wil 't niet weezen.
Ai lieve, laat u tóch beleezen,
Waarom te ontkennen 't geen gy zyt?
Waar toe all' deuze viezevaazen?
Ik loof je lui begint te raazen!
Een woord zo goed als tien; ik bén
De vént! Wy raên je, als vrinden, jókt 'er
Niet langer om, bin jy gien Dókter?
Noch ééns neen; bén je nou te vreên?
Ik kan me langer niet betoomen.
Sa, sa, men moet 'er dan toe komen.
Hélp, hélp, hou op! O myn, men gat!
Men arm, myn lénden, 'k bén al wat
| |
| |
Ons deuze reis ten bésten houwen:
Jy dwingt 'er ons toe, lyk je weet.
Myn Heer, 't is ons van harten leed
Dat je ons de moeite hebt gegeeven
Wat plaag is dat? heb jy lui lust
Te lachchen, zo laet my in rust.
Een ménsch met knuppels te overstemmen
Dat hy Dóktoor is, kan niet klemmen:
Of ben je met de kóp gekwéld,
Zo blyf het; maar doe geen gewéld.
Hoe! geef je 't nóch niet op? ontkénje
Op nieuw Dóktoor te weezen?
Me wég, men vrienden, 'k ben een boer,
Dóktoor, Kwakzalver, Chirurgyn,
En alles wat een ménsch kan zyn:
| |
| |
Veul liever, als die knuppelslagen
Dat gy weêr tót u zelven zyt
Indien u deeze slagen smarten
Myn Heer, ik bid van gantscher harten,
Men Heer, hou myn vrypóstigheid
Zou ik my zélven wel bedriegen?
Dóktoor zyn, zonder dat ik 't wist?
Ai vrienden, ben je niet vergist?
In 't openbaar, of in 't verhoolen?
Wis bin je ien Dókter. Wat ien praat!
Zie daer de Drommel poet me haalen
| |
| |
Ter waereld, die gy niet geneest.
Maer ben ik lang Dóktoor geweest?
Wis, én de béste die in 't land is.
Ja tóch, én wiens verstand is
Zo groot als dat van Hippokraat,
Die alle ziektens kunt geneezen.
Wel ja, 't kost ook wel meug'lyk weezen!
Nou onlangs heb je ien vrouwménsch, zo
'k Gehoord heb, dat al lang op stro
Veur dood lag, maar wat in egeeven,
En straks begon ze weêr te leeven.
Nou korts genas je ien man,
Die te Uittert schielyk boven van
Den Dom op straet neêr viel an flarden.
Daerom kén ik niet harden
Dat jy zo weig'rig bent, je zélt
By de elleménten zo veul géld
| |
| |
Verdienen, as je zélf zelt willen,
Wanneer je die verbrangste grillen
Wilt laeten, én nae 't Heerschop toe
Mit ons lui beijen heen gaen.
Ken ik 'er zo veul géld by winnen?
Sus, sus, 'k begin me te verzinnen;
Het was me onrschooren, zonder fuut
Bén ik Heer Dókter Fielebout.
Allons, waar heeft men my ontbooden?
Waer is myn Dókterschap van nooden?
Een jonge dóchter, op dat gy
Myn Heer, zy heeft de spraak verlooren.
Ik heb die niet gevonden.
Ei boert niet, kom, dat ik u lei.
Dichre by, deur 't guntsche laentje,
De darde hofsteê, daer dat vaentje
Op de iene schoorstien staet. Kom an.
Wel, gae veur uit, ik volg je dan.
Ik zel my met 'er haest verkleeden
| |
| |
Maar laat ons tóch niet wachten.
Ik ben straks by je, gae maar heen.
| |
Achtste tooneel.
Fielebout, Vólkert.
‘DE Drommel haal zulk promoveeren!
Kwam ik daer ééns te vizenteeren,
Kreeg ik nóch meer! O seldremast
Heer Vólkert! 'k ben daer zo te gast
Geweest op knapkoek, daer de honden
Van stérven; dénk, ik ben gantsch wonden
Gedóktert tégen wil, én dank.
Gantsch bloed! ik gae nóch mank!
Van heurlui, die daer van me scheijen.
Zy peuluwden my mit'er beijen,
En dwongen my perfors, ik zou
Straks meê gaen, om een' kranke vrouw,
Of stomme dóchter te geneezen.
Hoor toe: zo gy myn vriend wilt weezen,
Moet gy 'er gaan, én deezen brief
In eigen' handen van myn lief
Lusyntje geeven. 't Was besteeken
Dat ik haar, als Dóktoor zou spreeken
Van deezen dag, terwyl zy haar
Heel krank, én stom zou veinzen; maar
Dit toeval, én nóch and're zaaken
Doen my een ander voorneem maaken.
| |
| |
Jouw vrouw is flus voor my na stad
Gegaan: doe my de vriendschap, dat
Je me in dit voorval ook met eenen
Jouw hulp, én bystand wilt verleenen,
En met dit vólk gaat. Kom, ik zal
Je kleeden, dat je heel, én al
Een Dókter lykt, én vórder zeggen
Hoe dat je 't alles aan zult leggen.
Ik durf weréntig niet. Ik vrees
Jy maar gerust. Daar 's niets te schroomen.
Hoe 't gaat, én wat 'er van mag komen,
Ik blyf jouw bórg, wees wel te moê.
Allons, dat gaet 'er dan nae toe!
Einde van het Eerste Bedryf.
|
|
Auteursrechtvrij