Nieuw Nederlandsch biografisch woordenboek. Deel 10

[Weyers, Hendrik Engelinus]

WEYERS (Hendrik Engelinus), geb. 14 Mei 1805 te Winkel in Noord-Holland, overl. 1 Apr. 1844.

Hij was een leerling van H.A. Hamaker, dien hij in 1837 opvolgde als hoogleeraar in de oostersche talen aan de universiteit te Leiden, nadat hij hier reeds in 1833 buitengewoon hoogleeraar geworden was. Uit de rede, die hij bij de aanvaarding van laatstgenoemd ambt hield, spreekt de volle liefde tot zijn vak: Oratio de literarum Semiticarum disciplina, tota ac prudenter aeque ac cum animi ardore colenda.

In 1831 was van hem verschenen een Specimen criticum exhibens locos Ibn Khacanis de Ibn Zeidouno. Tot de uitgave van een groot werk over Ibn Zeidoun is hij door zijn vroegtijdigen dood niet gekomen. In Orientalia (1840, 1846) gaf hij bijdragen tot verbetering van den Catalogus van

[p. 1192]

oostersche handschriften te Leiden onder den titel Libri III Commentariorum de Codicibus Ms. Orientalibus Bibliothecae Leydensis. Ook schreef hij Nieuwe proeve om al de Arabische letters en verdere schrijfteekens door het gewoon Europeesch karakter onderscheidenlijk uit te drukken (1840) en Het katalogiseren van Oostersche handschriften (1841).

Weyers is een van de weinigen, die zich hier met de studie van het Ethiopisch hebben bezig gehouden. Hiervan blijkt in een verhandeling in het Archief voor Kerkelijke Geschiedenis IX (1838), getiteld Iets over Job Ludolf, den beroemden beoefenaar der Ethiopische Letterkunde en Geschiedenis: ter gelegenheid der uitgave en vertaling van twee door hem opgestelde Ethiopische brieven.

Zie: J. Nat, De studie van de Oostersche talen in Nederland in de 18e en de 19e eeuw (1929), 134 vlg.

Nat