Nieuw Nederlandsch biografisch woordenboek. Deel 9

[Lestevenon, Mr. Willem Anne]

LESTEVENON (Mr. Willem Anne), volgens J.E. Elias, De vroedschap van Amsterdam, geb. te Parijs 14 Oct. 1750, volgens hem aldaar wellicht overl. in 1803, was de zoon van Mr. M. Lestevenon, die voorgaat, en Maria Wilhelmina van der Duyn.

Hij werd 10 Nov. 1760 als student aan de leidsche universiteit ingeschreven en dit maakt het waarschijnlijk, dat Elias hem verwart met een jongeren broeder, en dat hij in 1744 geboren is.

Hij promoveerde in de rechten in 1767 en werd in 1768 drossaard van de stad en baronie van Breda. Hij verhuisde in 1777, daar hij benoemd was tot houtvester der wildernissen, naar Haarlem en werd daar 15 Apr. 1778 raad in de vroedschap, 14 Sept. d.a.v. schepen en in 1784 afgevaardigde naar de Staten van Holland. In 1785 werd hij curator van de leidsche universiteit. Hij verkreeg in 1782 ontslag als houtvester en in 1785 als drossaard.

In 1784 werd hij gezant bij den gouverneur der Oostenrijksche Nederlanden te Brussel. Als zoodanig voerde hij de onderhandelingen met keizer Jozef II in 1785, welke eindigden met een verdrag, dat alleen eenige wijziging in de aan de beide landen behoorende landen van Overmaas aanbracht, maar bovendien bepaalde, dat Nederland 6 millioen aan den Keizer zou betalen.

In 1787 was hij een warm patriot, waarvan het gevolg was, dat stadhouder Willem V hem 19 Febr. 1788 uit zijn ambten ontsloeg. Merkwaardig was bij deze gelegenheid, dat men, daar er zoo weinig oranjemannen onder de gezeten burgerij waren, eenige raden van buiten Haarlem ter vervanging der afgezette benoemde. Lestevenon bleef het hoofd der patriotten te Haarlem. Hij werd in het begin van Jan. 1795 tot lid der vroedschap benoemd, door zijn medeleden naar de staten van Holland en door deze naar de Staten-Generaal afgevaardigd. Reeds spoedig werd hij ook weder curator te Leiden.

In Apr. 1795 werd hij een der 4 leden van de Staten-Generaal, belast met de onderhandelingen over den vrede en een te sluiten verbond met Frankrijk, waarvoor de leden van het comité de salut public Sièyès en Reubell in Mei naar den Haag kwamen. Hoewel Nederland zich zeer groote

[p. 601]

opofferingen moest getroosten, was het toch prijzenswaardig, dat het verdrag van 16 Mei 1795 het zelfstandig bestaan niet aantastte.

Lestevenon werd 8 Juni 1795 met 3 anderen afgevaardigd om voorloopig het bestuur van het generaliteitsland Brabant te voeren. Maar 11 d.a.v. kwam een voorloopig, door de verschillende deelen van Brabant gekozen bestuur te Tilburg bijeen en dit bestuur nam de regeering op zich. Op 29 Juni zonden Lestevenon en zijn ambtgenooten aan alle municipaliteiten van Brabant een circulaire, waarin zij hun verboden, te gehoorzamen aan het tilburgsch bestuur. Het sprak vanzelf, dat zij op den duur voor dat bestuur moesten wijken en er kwam dan ook in Aug. 1795 een overeenkomst tot stand, ten gevolge waarvan Brabant met ingang van 1 Jan. 1796 als een provincie gelijk de 7 andere in het bondgenootschap werd opgenomen. Hetzelfde was toen met Drente het geval.

Op 27 Jan. 1796 werd Lestevenon bij de verkiezingen voor de Nationale Vergadering in de kiesdistricten Beverwijk en Haarlem tot lid gekozen. Door het lot werd uitgemaakt, dat hij voor Haarlem zitting zou nemen. Hij werd in Mrt. 1796 door zijn medeleden gekozen tot lid der commissie voor Buitenlandsche Zaken en was ook in verscheidene andere commissiën met vrucht werkzaam.

Op 18 Juni 1796 werd hij met Pasteur naar Parijs afgevaardigd om te trachten, bij de onderhandelingen tusschen Frankrijk, den Duitschen Bond, den Keizer en de duitsche staten de nederlandsche belangen te behartigen, en tevens om deel te nemen aan den door Frankrijk met Spanje te sluiten vrede. Gedurende zijn verblijf aldaar, hetwelk tot ruim het midden van 1797 duurde, schijnt een zedenschandaal te hebben plaats gehad, waarin hij betrokken was, en waarvan C.L. Vitringa, Staatkundige geschiedenis der bataafsche republiek, 4e deel, blz. 254, schrijft: ‘Eerstgenoemde’ (Lestevenon), ‘anders een der bekwaamste diplomaten van dien tijd, zich weldra genoodzaakt ziende, zijn ontslag te verzoeken, om een zaak, die ik liefst niet noemen wil’.

Hij is daarna h.t.l. niet meer teruggekeerd, en kwam, zooals vanzelf spreekt, bij de verkiezingen voor de Nationale Vergadering op 2 Aug. 1797 niet meer in aanmerking. Ook verviel zijn curatorschap der leidsche universiteit.

Hij schreef: Missive over het ontwerp der zoogenaamde hollandsche Patriotten om een tegenrevolutie in de republiek te bewerken (Amst. 1789); een tweede druk hiervan, met het plan van den markies de la Fayette om zich naar Holland te begeven (Amst. 1790).

Hij huwde 24 November 1779 Johanna Hodshon, geb. omstreeks 1761, overl. 8 Oct. 1780. Het huwelijk was kinderloos.

Ramaer