Nieuw Nederlandsch biografisch woordenboek. Deel 9

[Kerstens, Hyacinthus Constantinus Fredericus]

KERSTENS (Hyacinthus Constantinus Fredericus), geb. te Alkmaar 23 Mrt. 1821, overl. te Mil 28 Apr. 1887, was de zoon van den geneesheer F.J. Kerstens, burgemeester van Boksmeer.

Hij deed in 1843 met goed gevolg examen voor candidaat-notaris en werd 15 Juni 1844 benoemd tot griffier van het kantongerecht te Boksmeer.

Hij was reeds vroeg als warm liberaal populair in zijn omgeving en werd 17 Sept. 1850 in het district Grave tot lid der Provinciale staten van Noord-Brabant en 12 Juni 1860 tot lid van de Tweede Kamer in het district Boksmeer gekozen. Hij was in laatstgenoemd lichaam van weinig beteekenis en hield het medegaan met de liberalen langer vol dan de meesten zijner medeleden uit Noord-Brabant. Zoo stemde hij nog 26 Nov. 1867 tegen de staatsbegrooting van Buitenlandsche Zaken, 25 Mrt. 1868 vóór de motie-Blussé tot afkeuring van de Tweede Kamerontbinding door het kabinet van Zuylen - Heemskerk, 10 Mrt. 1870 voor het voorstel van minister de Waal tot regeling van de erfpacht in Nederlandsch Oost-Indië en 31 Mei d.a.v. voor de door dien minister voorgestelde regeling der suikercultuur aldaar. Hij werd 16 Febr. 1870 met ingang van 1 Mrt. d.a.v. benoemd tot notaris te Mil. Daar dit geen bezoldigd staatsambt was, behoefde hij wegens deze benoeming niet als Kamerlid af te treden.

Kort daarna werd hij benoemd tot administrateur van de Noord-Brabantsch-Duitsche spoorwegmaatschappij, eigenares van den spoorweg Bokstel - Wezel. Hij nam laatstgenoemde betrekking waarschijnlijk aan, omdat hij vermoedde, bij zijn periodieke aftreding niet herkozen te zullen worden.

Evenals de meeste liberale Roomschen stemde hij 15 Sept. 1870 tegen de afschaffing der doodstraf, die met 48 tegen 30 stemmen werd aangenomen.

Hij achtte het noodig, ten einde zijn Kamerzetel te behouden, te bewijzen, dat hij goed clericaal geworden was en greep de gelegenheid daartoe aan, toen de koning van Italië zich in Sept. 1870 van Rome had meester gemaakt en hetgeen nog van den Kerkelijken Staat over was geannexeerd had. Naar aanleiding van een algemeen petitionnement van Roomsch-Katholieken aan onzen Koning, waarin men zich over die annexatie beklaagde, interpelleerde Kerstens het demissionnaire kabinet van Bosse-Fock op 19 Dec. 1870 over de vraag, welk gevolg aan dat petitionnement gegeven kon worden. De minister van Buitenlandsche Zaken Roest van Limburg had reeds ontslag gekregen en zijn liberaal-katholieke ambtgenoot van Mulken, minister van Oorlog, die tijdelijk met Buitenlandsche Zaken belast was, antwoordde, dat de regeering in deze naar haar oordeel niets kon verrichten, daar Nederland een onzijdige mogendheid was. Kerstens stelde een motie voor, waarin het ministerie uitgenoodigd werd, stappen te doen tot herstel der pauselijke souvereiniteit over hetgeen Kerkelijke Staat geweest was. Nadat door

[p. 506]

Fransen van de Putte (dl. IV, kol. 1099) een motie was ingediend, inhoudende, dat het niet onze roeping is, zulke stappen te doen, trok Kerstens, daar het hem bleek, dat verscheidene liberalen bezwaar tegen laatstgenoemde motie hadden, de zijne in; hij meende, dat door verwerping daarvan meer kans op verwezenlijking zijner denkbeelden zou bestaan dan bij verwerping van zijn motie. Werkelijk werd de motie van de Putte met 42 tegen 32 stemmen verworpen, maar nu stelde Cremers (dl. II, kol. 351) een motie voor, inhoudende dat de houding der regeering werd goedgekeurd en deze werd met 39 tegen 35 stemmen aangenomen.

Niettegenstaande deze pogingen van Kerstens en een manifest aan de kiezers werd hij bij zijn periodieke aftredingen als lid der Staten op 9 Mei en als Kamerlid op 13 Juni 1871 niet herkozen.

De spoorwegmaatschappij, van welke hij administrateur was, werd eenige jaren na zijn optreden door een overeenkomst met de Maatschappij tot exploitatie van staatsspoorwegen gered. Vele tientallen jaren liepen er sneltreinen uit verschillende deelen van Duitschland, ja zelfs van Triëst naar Vlissingen over deze lijn, hoewel de weg over Venlo veel korter was. Toen de overeenkomst met de exploitatie-maatschappij eindigde en zij niet genegen was haar te verlengen (vele jaren na het overlijden van Kerstens), ging de Noord-Brabantsch-Duitsche spoorwegmaatschappij failliet.

Hij huwde Jacomina Martina de Bont, geb. 23 Oct. 1824, overl. 10 Febr. 1904, bij wie hij 4 zonen en 2 dochters had. Een zoon werd notaris te Leiden, een ander ingenieur van den Nederlandsch-Indischen waterstaat.

Ramaer