Nieuw Nederlandsch biografisch woordenboek. Deel 8

[Coppenol, Dr. Antonius van]

COPPENOL (Dr. Antonius van), geb. te Amsterdam in 1645 als oudste zoon van den koopman Lieven van Coppenol (omstr. 1623-71) en Sara Vinckel, beiden doopsgezind. Zijn grootvader was de bekende calligraaf Lieven Willemsz. van Coppenol (dl. VII, kol. 322). Den 30sten April 1660 werd hij op 14-jarigen leeftijd te Leiden als student in de philosophie onder den naam van ‘Anthonius a Cappenol’ ingeschreven. Hij promoveerde aldaar tot doctor in de medicijnen 13 October 1667, waarna hij zich als geneesheer te Amsterdam vestigde. Na den dood van zijn vader administreerde hij de goederen van zijn onder curateele staanden grootvader. Hij was in 1669 een van de oprichters van het kunstgenootschap ‘Nil volentibus arduum’ en nam in de vergadering van dit genootschap dd. 29 Dec. 1671 op zich een vertaling van Justinus te leveren. Deze vertaling schijnt echter nimmer in druk te zijn verschenen. Wel vertaalde Coppenol uit het

[p. 312]

Latijn: Jerem. Felbinger, Een Christelik bericht, hoe de aerdsche politien der rechtgeloovigen behooren welbestelt te zijn (Amst. 1660).

Met zijn grootvader den calligraaf komt hij voor op Rembrandt's ets ‘de kleine Coppenol’ (1653); hij is nl. de eenige kleinzoon die daarvoor in verband met onderstaand gedicht van den aanspreker-dichter H.F. Waterloos in aanmerking komt:

‘Op d'afbeelding van Mr. Lieven van Koppenol. Zo teekende van Rijn de grootvaâr en den zoon Zo spant de Fenix veer in d'yzre naalt de kroon’.

Zie: Alb. Stud. Leiden; Alg. Ned. Familieblad (1883), 14, 5; Testament dd. 23 Juni 1645 en codicil dd. 18 Mei 1671 voor Notaris J. van Loosdrecht te Amsterdam (Amst. Archief Not. Prot. 1971, 17 en 1974, 542 v^o); J. te Winkel, De ontwikkelingsgang der Ned. Letterkunde III, 29 en 43; G. Kalff, Gesch. der Ned. Letterkunde IV, 548; W.J.A. Jonckbloet, Gesch. der Ned. Letterkunde IV, 419, 420; Hollandsche Parnas (1660), 43; art. Lieven Willemsz. van Coppenol in dl. VII, kol. 322 (uit vorengenoemd codicil van 18 Mei 1671 blijkt dat de calligraaf op dien dag nog in leven was, dus niet in 1667 of 1668 overleed).

Wijnman