Nieuw Nederlandsch biografisch woordenboek. Deel 5

[Ommeren, Walraven van]

OMMEREN (Walraven van), geb. te Arnhem 8 Oct. 1753, overl. te Arnhem 17 Jan. 1834, was beëedigd landmeter in dienst der provincie Gelderland, en was ter standplaats Arnhem met een deel van het beheer der groote rivieren in die provincie belast, onder de orders van den grooten waterbouwkundige C. Brunings (deel I kol. 498). Toen de unitarissen in Nederland gezegevierd hadden, werd hij bij decreet van het uitvoerend bewind van 26 Juli 1800 met W. Beijerinck (deel I kol. 340) benoemd tot commissarisinspecteur van den waterstaat in het departement van den Rhijn, waartoe Gelderland behalve de noordelijke punt en behalve het deel bezuiden de Waal en een deel van Utrecht behoorde. Toen de grenzen der provinciën kort daarna weder als voor 1798 hersteld waren en eene nieuwe benoeming noodig was geworden, werd van Ommeren, weder te zamen met Beijerinck, bij besluit van het staatsbewind van 14 Oct. 1803 benoemd tot inspecteur voor de bovenrivieren, waartoe gerekend werden de Rijnarmen in Gelderland en Utrecht. Eindelijk werden beiden bij besluit van koning Lodewijk van 21 Maart 1808 benoemd tot inspecteur in het 7e district, dat uitsluitend uit Gelderland bestond. J.W. Welcker (De Noorder-Lekdijk bovendams, 105) vermoedt, dat het feit, dat in dit district bij uitzondering twee inspecteurs waren, zijn grond daarin had, dat men den bejaarden Beijerinck in zijn ouden werkkring wilde laten. Maar van Ommeren was drie jaren ouder dan hij; de reden kan geweest zijn dat Beijerinck ziekelijk was, althans hij overleed 6 Dec.

[p. 398]

1808 en bij Koninklijk besluit van 19 d.a.v. werd de betrekking van 2en inspecteur in het 7e district opgeheven.

Van Ommeren ging bij de inlijving van ons land in het Fransche keizerrijk evenals zijne ambtgenooten in Franschen dienst over. Bij de organisatie van de in het korps der ‘ponts et chaussées’ opgenomen ambtenaren werd hij bij Keizerlijk decreet van 20 Febr. 1811 tot ‘ingénieur en chef’ benoemd en bij dat van 11 Mrt. d.a.v. in de 1e klasse gerangschikt. Hem werd de dienst in het departement Issel supérieur (Gelderland benoorden de Waal) opgedragen.

Na onze verlossing van het Fransche juk werd hij bij de 7e organisatie van den waterstaat bij Koninklijk besluit van 25 Dec. 1816 benoemd tot inspecteur in de 4e afdeeling, bestaande uit Groningen, Friesland, Drente, Overijsel en Gelderland. Hij bleef te Arnhem geplaatst. Deze afdeeling behoorde onder de noordelijke inspectie, van welke J. Blanken Jz. (deel I, kol. 357) inspecteurgeneraal was. Van Ommeren was zeer bevriend met Blanken. Wellicht ook dientengevolge en omdat zijn gestel nog zeer krachtig was, werd hij toen Blanken in 1826 zijn ontslag verzocht, gehandhaafd, niettegenstaande zijn 73-jarigen leeftijd. Ook na den Belgischen opstand liet men, ook omdat er weinig arbeid was daar de fondsen ontbraken, alles in statu quo, maar eindelijk, in Dec. 1833, deelde de minister van Doorn van Westcapelle aan van Ommeren mede, dat, daar bij de 80 jaren overschreden had, de tijd voor hem gekomen was om ontslag te vragen. Hij schreef terug, dat dit zijn dood zou zijn. De minister wachtte nog eenigen tijd en voordat het ontslag door den Koning geteekend was, overleed van Ommeren.

Hij huwde Adriana Engelen, geb. 1746, overl. 16 Febr. 1827.

Ramaer