Nieuw Nederlandsch biografisch woordenboek. Deel 4

[Albinus, Frederik Bernard]

ALBINUS (Frederik Bernard), geb. te Leiden 20 Juni 1715, overl. te Leiden 23 Mei 1778; jongste zoon van Bernard Albinus (kol. 21). Hij studeerde te Leiden in de philosophie, mathematica en botanie onder 's Gravesande en A. van Royen, in de geneeskunde onder Boerhave, Oosterdijk Schacht, Gaubius en zijn broeder B.S. Albinus. Na zijn studiën te Leiden te hebben voltooid, maakte hij een studiereis naar Parijs, waar hij de heel- en verloskunde en de ontleedkunde, de laatste onder leiding van Winslow, beoefende, en naar Londen. Van deze wetenschappelijke reis teruggekeerd, promoveerde hij 22 Dec. 1740 te Leiden, zoowel in de Wijsbegeerte als in de Geneeskunde op denzelfden dag. B.S. Albinus was in de geneeskunde zijn promotor. Ruim vier jaar oefende A. daarna te Amsterdam de geneeskundige praktijk uit, daarbij de ontleedkunde, ook practisch, in de Amsterdamsche ziekenhuizen beoefenend. 9 Aug. 1745 werd hij ter assistentie van zijn broeder benoemd tot Lector in de Ontleed- en Heelkunde te Leiden, welk ambt hij 20 October met een rede de Amoenitatibus anatomicis aanvaardde. Twee jaar later volgde zijn aanstelling tot gewoon

[p. 25]

hoogleeraar (6 Dec. 1747), en den 28. Juni 1748 sprak hij zijn openingsrede uit: de Causis dissensionum inter Anatomicos. Ook bij het neerleggen van het rectoraat in 1755 en 1767 heeft hij een oratie uitgesproken, de eerste maal de Praestantia chirurgiae en de tweede maal de Amictus noxis. In 1771, na den dood van zijn broeder Bernard Siegfried, werd F.B.A. benoemd tot prof. medicinae. Hij deed daarbij afstand van het onderwijs in de ontleed- en heelkunde, en doceerde voortaan de physiologie. Den 30 April 1771 sprak hij weder een rede uit: de Ambulatione, eaque utili, et necessaria et jucunda, welke nog al spot blijkt te hebben verwekt. Over de physiologie schreef hij ook een weinig beteekenend boekje Libellus de natura hominis (1775). Bij zijn dood liet hij zijn verzameling heelkundige instrumenten aan de Leidsche hoogeschool na. Hoewel een bekwaam man en uitnemend leermeester, en als zoodanig door zijn leerlingen, o.a. door Eduard Sandifort, en door zijn collega van der Kemp geprezen, behoorde F.B. niet gelijk zijn broeder tot de uitnemendsten van zijn tijd.

Litteratuur bij Siegenbeek, Geschiedenis der Leidsche Hoogeschool II, 203; en Suringar in Tijdschrift voor Geneeskunde 1868, Dl. II.

Baumann