Stormen en stilten

[p. 67]

Nachtvogels

Nachtvogels hangen onbewegelijk
in mij te staren, donker ogenvuur
dat doordringt in de gronden van mijn hart.

Soms, langs de straten gaande, weet ik niet
of tijd en licht mij langer zullen dragen
dan de seconde die mijn voet doorschrijdt.

Ik poog mij aan de grenzen vast te houden,
die ergens moeten liggen in het wit
der atmosfeer, ik voel mijn voeten glijden

onder mijn lichaam, ik verhef mij weer
en zie de vogels in mijn schedel hangen
met donker ogenvuur, diep in mij neer.