Stormen en stilten

[p. 66]

Eind van de zomer

De zee draagt haar stem naar het huis,
de schalen van de kamers lopen vol;
er is geen zomer meer, de huid der aarde
wordt zilver in de grote najaarswind;
de muren, met het donkere getal
der boeken, zien mij aan als mensenogen;
en ik sta op, bewegend in het licht
dat zich heeft uitgespaard voor dit moment
van wederzien, dit huiselijk geluk
in een tot nacht vervagend universum.