Stormen en stilten

[p. 39]

Met haar vergeten stem...

Met haar vergeten stem begint zij weer
de avond te doordringen, er ontstaat
beweging in de bomen, stenen trillen
van angst, lippen onzichtbaar
houden zich dicht om het niet uit te schreeuwen;
de ogen van de vensters worden droog
en brandend, gaten wit en zwart
verraden overal de blinde vingers
der pijn, die eenmaal hebben rondgestoken
in de versteende huid der atmosfeer.

Er kruipen handen langs de grond,
wentelend houdt een lichaam daar
zijn kreunen in, dat toch niet wordt verstaan.