Stormen en stilten

[p. 23]

Wintermiddag

De ramen staande tussen wind en warmte,
het grijs gehuil der zee en het verrukt gebaar
van mensenlevens die elkaar omarmen
aleer zij het vergeten binnengaan.

Mond vangt uit mond het smalle ademhalen
dat zich de laatste avond tegenspoedt
waardoor de sterren in wolken verwaaien
en het gehuil der zee tot fluisteren verbloedt.

De handen raken elkanders geheime
warmte steeds dieper, nu de koude groeit
achter de ramen en het hart zijn pijnen
alom in het geschapene ontmoet.