Stormen en stilten

[p. 13]

De avond had een mond van rouw...

De avond had een mond van rouw,
er werd gesproken in het blad
der bomen, in de stenen bad
een ziel, de dood lag als een dauw
op het gelaat der wereld, huizenver
verloor het prevelen zijn spraak, daar stond
de stilte met haar toegesloten mond
onder het schrikbewind van ster op ster.

De laatste deur die dichtviel was het schot
waarmee het leven zich gewonnen gaf,
de nacht rilde verlaten in haar mantel,
de laatste windvlaag raakte buiten adem.

Zelfs op de huid der zee bewoog
geen licht meer, de metalen dreun
was afgestorven, een vogel hief
zijn stem boven haar macht en stortte neer.

Nu waren er alleen nog lengtecirkels
van stilte, witte banen ijs
waaraan de sterren zich te pletter stieten.