Den eerelycken pluck-voghel

[p. 264]

Tot de vrouwe-smyters.

WAnneêr den wreeden Leeuw komt op het Veldt te vanghen

Een Man oft jongh Ghesel, hy met een groot verlanghen

Stelt syn ghebit te werck, valt happigh aen den Buyt,

En delyt het Mensche-vleesch met groote stucken uyt;

Maer soo het moedigh Beest een Vrouwe komt te vinden,
Den wreeden Leeuw en sal dat teer Lyf niet verslinden,

Syn tanden ligghen stil, syn oude wreedtheydt slaept,

Het schynt dat sigh het Dier aen synen Roof vergaept:

Is 't dat den wreeden Leeuw, den wreetsten van de Dieren
Door on-bekende gunst een Vrouwe weet te vieren,

En midden in het Bosch en teghen synen aerdt

Haer sachte lichaem mydt, haer teere leden spaert?

Wat is 't dan voor een Beest? Hoe leelyck moet sy wesen
Uyt wiëns boosen mondt dit Spreeck woordt is gheresen,

Die seyd'; ick weet het Godt, en myn twee Vuysten danck

Dat ick een goede Vrouw' hebb' onder myn bedwanck;

[p. 265]

 

Vrouw'-Smyters als ghy zyt, men soud' u selfs behooren

 

Met stocken ofte sweep te smyten op uw' ooren,

 

Het Edel Menschen-vleesch is al te delicaet,

 

En principael de Vrouw die ghy met vuysten slaet.

 

Het teere Vrouwen-hert kan gheenen trots verswelghen,

 

Gheen dingh is soo gheney ght om sigh in als te belghen,

 

't En is gheen Minne-werck te slaen een teere Wyf,

 

Veel min syn eyghen Vrouw de hellicht van syn Lyf,

 

Den Man behoort altydt syn Weder-paer te myden,

 

Eylaes de teere Vrouw heeft al ghenoegh te lyden!

 

Heeft swaren last ghenoegh op haren teeren hals,

 

En is van alle kant vol druck en onghevals:

 

Vol alderley verdriet, en veelderley ghevaren,

 

Vol moeyten in de draght, vol smerten in het baren,

 

Ach! die maer eens en peyst wat dat is barens-pyn,

 

Is hy gheen Tygher self, hy moet haer gunstigh zyn.

 

Het Mannelyck ghemoet is van natuer ghehouwen

 

Te draghen met ghedult de swackheydt van de Vrouwen,

[p. 266]

 

Te schryven in de Zee, te blasen in den windt

 

Al wat hy voor ghebreck in haer gheselschap vindt.