Den eerelycken pluck-voghel

(1677)–Livinus van der Minnen– rechtenstatus



[pagina 168]
Sonnen Onder-gamgh. Stemme: Van Valencyn. LEst op eenen koelen avontstondt Als ons Tafel was ghedaen, Quã ick met myn lieve Roosemont Een Vest' oft twee om gegaen, Ick sagh daer van verr' Hoe dat d'avont Sterr', Ons quam bieden goeden nacht' En ick sagh daer oock Hoe den bruynen roock Van den bergh den nacht aenbracht. 2. Ick sagh daer noch een bevalligh dingh, En dat stondt my seer wel aen, Hoe de Son veel grooter slapen gingh Als sy smorghens op quam staen: Daer-op viel my in Hoe d'oprechte min Aen de Son ghelyck moet zyn, En op d'eyndt der baen Moet ten onder gaen Met noch eens soo grooten schyn. 3. Ick seyd' tot myn lieve Roosemondt Die ick leyde byder-handt; d'Edel liefde van het trouw verbondt
[pagina 169]
En heeft geenen Sonnen-stant Vier dat niet en gloeydt. Min die niet en groeydt, Tot op 't lest' is niet een sier, Sy moet stadigh zyn, Anders is 't maer schyn, 't En is maer papiere vier. 4. Liefste ick wil heel myn leven langh In uw liefde blyven staen, En met eenen schoonẽ ondergang Als een Son ten onder gaen, 'k Sien uw troni' staen Schoon gelyck de Maen, Uyt-verkoren als de Son, 'k Sal u totter doodt Tot den lesten noodt Dienen als een trouw Minjon. In groot Hout en groote Min, Komt den brandt soo haest niet in Ghelyck in Vlas oft Werck; Maer als 't groot Hout gaet in brant Dan houdt den brant al beter stant, En brandt noch eens soo sterck.