Den eerelycken pluck-voghel

Fabel oft Parabel van den Leeuw ende Muys leerende dat alle goede Houwelycken moeten zyn van twee ghelycken.

Stemme: Quid Aristotelem laudamus.

DEn Leeuw was eens in 't Net ghevanghen,

En siet daer quam een Muys voor by,

Sy sagh den Leeuw in 't gaeren hanghen,

En maeckten hem weer los en vry.

2. De Muys quam sonder te vertraghen,

Met een heel kudde Muysen aen,

[p. 36]

 

Die quamen 't net in stucken knaeghen

 

Op dat den Leeuw weêr vry sou gaen.

 

3. Den Leeuw die wou dat weldaet loonen,

 

En gaf syn Dochter aen de Muys

 

Om by malkanderen te woonen,

 

Als Bruydt en Bruygom in een huys.

 

4. Het Muysken liep eens uyt syn huysken,

 

Het liep ontrent den Leeuwens poot,

 

Den Leeuw en letten niet op 't Muysken,

 

Hy trapten het arm beestjen doodt.

 

5. Van onghelycke houwelycken

 

Komt ordinaris groot verdriet,

 

Trouwt dan altydt met uws ghelycken,

 

Op dat ghy vreught en blydtschap siet.

 

6. Een Vryster die haer als een Muysken,

 

In Huys en in de Kerck' stil houdt,

 

Trouwt met een groot en lastigh kruysken,

 

Is 't dat sy met de Leeuwen trouwt.

[p. 37]

 

7. De Vrouw is neerstigh in het wercken,

 

Den Man verset het in den Bergh,

 

De Vrouw gaet daghelycks te Kercken,

 

Den Man gaet naer de Herrebergh.

 

8. Dan komt de satte beest s'nachts tieren,

 

Hy brischt als eenen Leeuw in huys,

 

Syn Vrouw de welck' is goedertieten,

 

Vertreedt hy als den Leeuw de Muys.

 

9. O Vrysters wildy u dan wachten,

 

Van sulck'-een groot kruys in u huys,

 

Ghy moet naer uws ghelycken trachten,

 

Trouwt Leeuw met Leeuw, en Muys met Muys.

Siet wel toe wat dat ghy doet
In den Houwelycken staet,

Met den goeden heeft-men 't goet,

Met den quaden heeft-men 't quaet.