Kriekende Kriekske

Het dessert.
(Op de wies van ‘Hiejoo vivat!’)

Daor zit ik weer

Aon taofel neer:

'k Bin klaor veur nummer twee.

Mien lieve minsen, kiek 'r is aon...
Waor haolen ze al dâ moois van daon?

't Is meer as meer!

Jao op mien eer,

Het valt ons daonig mee.

[p. 111]

 

Jong, wat 'en praol!

 

En hoe rejaol...

 

Van alles overvloed!

 

'k Wed, Sinter-Klaos-goed-heilig-man

 

Nie zoo veul lekkers rijen kan. -

 

En 't erste maol

 

Was ook nie schraol,

 

Dâ weet de maog heel goed.

 

 

 

Hoe liekt de wien

 

Weer ekstrao fien,

 

Met zulvren hoed en kraog!

 

Die knappe jungskes staon, zoo waor,

 

Nie veur den swiet allinnig daor;

 

Ze fluustren mien

 

Ien 't oor: ‘Schink ien.

 

Een roesje mag vandaog!’

 

 

 

Kiekt nie bedeesd,

 

Wêst nie bevreesd,

 

O Daomes, veur dâ woord;

 

Het was, wâ 'k zei, maor dollepraot;

 

Eén fleske alevel duut gen kwaod,

 

Verbliedt den geest;

 

Went op dit feest

 

Mot kniesoor over boord.

 

 

 

En, Heeren, nou

 

Het woord aon ou,

 

Vertoont oew kunst terdeeg:

 

Slaoi toosten hier, slaoi toosten daor

 

Op haor en hum, op hum en haor!

 

En is 't ook flauw,

 

Toch drink ik trouw

 

Hiep, hiep, mien glêske leeg.