Kriekende Kriekske

Troost ien den rouw.

Ien 't gruun zit naost 'en wiegje

Een moeder ien den rouw;

't Kiend tuurt met zacht-blauwe eugskes

Naor 't zachte hemelblauw.

Het heft zien mollige ermpjes

En gêft en blijen gil,

En plooit 'et lieve munje

Of 't iemand kussen wil.

[p. 75]

 

‘Kiend!' roept de jonge weduw,

 

Ik raoi 'et wâ ge ziet:

 

't Is vaoder ien den Hemel!

 

Toe, praot is! raoi 'k 'et niet?’