Kriekende Kriekske

[p. 73]

Allerzielendag.

Arg koud veur den tweeden November!

Gevroren...dâ hêt 't nie gedaon.

As 'n waos leit de mist op de velden,

Die gêft er zoo'n doodskleurken aon.’

‘Er leven nog blaoi' aon de boomen,

Maor 't fris en 'et gruun is er af:

Het wiendje hoeft efkes te blaozen,

Dan vallen ze en vienden hun graf!’

‘Hoe bin ik van mergen zoo triestig?...

't Leit anders zoo niet ien mien aord;

'k Mot blij zin, dâ God ien den Hemel

Mien leven zoo lang hêt gespaord.’

‘Ien 't derp bin 'k de oudste van allen,

En 'k stao op de wereld alleen:

Mien man en twee zoons en drie dochters

Verloor ik, al jaoren geleên.’

‘Ik bin veur de rust van hun zielen

Ielk jaor nog ten Hoogtied gegaon,

Maor nooit, dunkt me, vuulde ik mien harte

Zoo triestig, zoo wonderbaor slaon.’

‘Mien man en mien kienders - ik mein ze

Ien 't wit veur mien oogen te zien...

't Is aorig...zou 't veurgevuul wezen?...

Kom! spul der verbeilding, misschien.’ -

[p. 74]

 

Zoo miemerend kwiem ze aon de karkdeur

 

En wiste heur traonen en zweeg,

 

Gaf de erme vrouw Peters 'en aolmoes,

 

En maokte drie kruuskes en neeg.

 

 

 

Erst stond ze 'en klein bietje te rusten:

 

Dâ licht ien de verte en dâ zwart

 

En dâ treurig geklaog van 'et urgel,

 

Dâ greep haor zoo diep ien 'et hart.

 

 

 

Toen liet ze twee keerskes ontsteken

 

Veur 't heilig Maria-altaor.

 

De kuster besloot dat 'et vremd was,

 

Went ze offerde 'r een maor ielk jaor.

 

 

 

Maor straks, toen de liekdienst gedaon was,

 

Toen kwiem ie tot ander besluut:

 

Hie vond haor geknield veur haor stoeltje,

 

Maor 't keerske des levens was uut.