Het eensaem tortel-duyfken rustende op den aenghenaemen rooselaer gheplant in't hemels lust-hofken

[p. 139]

Liedeken, hoe dat den Goddelijcken troost niet en daelt in de Siel, soo lanck men vermaeck neemt in de Creaturen.

Stemme: Mijn Siel die queelt, sy heeft Godt lang gesocht.

HOe kan den Mensch in droefheydt, en Dangier
Van Godt worden gestroost,
Terwijlen dat sijn hert daer af vermiddelt wert,
En neemt vermaeck hier met de creaturen,
Dat oock den geest dan treurigh moet besueren,
Eer die genaeckt den Heer, daer hy naer haec[k]t

Tusschen de Siel, en 't Lichaem isser strijt,

Soo langh ons leven duert,
d'Opper-deel naer Godt jaeght,
Maer 't nederste vertraeght,
En soeckt het lijden altijdt te ontvlieden,
VVaer toe den goeden wil komt schouders bieden,
Die 't Cruys om-vanght, daer hy hier naer verlanght.

Het gout moet sijn gesuyvert in het vier,

[p. 140]

 

Eer-men dat stelt ten thoon,

 

d'Arcenick maeckt het daer schoon blinckende, en claer,

 

Soo doet de tribulati' heel verdwijnen

 

Den roest van de Natuer, als komt verschijnen

 

Aen ons gemoet Heer Jesus liefde soet.

 

En vreest dan niet de baeren van dees zee,

 

Noch allen haer tempeest,

 

Licht op den ancker vast, en hout u aen den mast

 

Van Christi Passi', en sijn dierbaer wonden,

 

Stiert het Schip van 't verstant in die af-gronden,

 

Op dat u smert daer me vereenight wert.

FINIS.