| |
Liedeken, voor den vierden Sondagh in den vasten, van het Mirakel, dat Christus gedaen heeft: spijsende met vyf gersten Broeykens, en twee viskens vyf-duysent Menschen.
Stemme: Laviliola. (ofte) Snachts, als een Ieghelijck lach in rusten.
ALs Jesus over was ghevaeren,
Soo quam daer een seer groote schaeren,
Die vlijtigh hem gevolcht is,
Hy leydense naer de woestijn,
| |
| |
Om af-gescheyden hier te sijn,
De menighvuldigheydt verstoort,
Te hooren het Goddelijck woordt.
Doen is den Heere, soo wy lesen,
Gheklommen op den Bergh ras,
Die vele siecken heeft ghenesen,
Tot dat den avondt komen was,
En sy dachten om geene spijs,
Maer op het saligh onderwijs,
Van sijne leeringh', die 't gemoet,
Met aenghenaemer spijse voet.
Heer Jesus willende beproeven,
Philippus den Apostel daer,
Seyd' tot hem: my komt met genoeghen,
Dees menichte ghevolght naer,
Maer waer mede soo sullen wy,
Nu brooden koopen? doen sprack hy:
Twee hondert penningen, als ghy siet,
| |
| |
En moghen hier toe helpen niet.
Andreas heeft een kint gewesen,
Dat brocht vyf gersten broykens daer,
Met twee visschen, maer wat sijn desen,
Sprack hy, voor soo een groote schaer?
Doen dede den Heere haer al,
By naer vyf-duysent in 't ghetal,
Op 't Hoy neer sitten, daer gestelt,
En heeft die onder hun gedelt.
Maer eersten danckten hy den Vader,
Die soo het Broodt gebenedijdt,
Dat sy daer af oock alle gader,
Doen hebben g'heten heel verblijt,
Dit was de geluckige uer,
Waer in verthoont wiert de figuer,
Hoe dat wy Christus 't levent Broodt,
Hier soude nutten naer sijn doodt.
Wanneer dat sy versaet nu waeren,
| |
| |
Sprack Jesus sijn Discipels aen:
De Brockelinghen wilt bewaeren,
Op datter geen verloren gaen:
En daer wierden gevult met broot,
Wel twelf korven, dat overschoot,
Waerom het volck, dat'er was,
Hem wilde Koninck maecken ras.
Soo haest als dit vernam den Heeren,
Is hy gevloden metter spoet,
Om ons oock al te mael te leeren,
Voor eerst te soecken d'eeuwigh goet,
Den kleynen Godt 't hooghsten verheft,
Tot op den Berch, waer dat men treft,
Het wit van Jesus liefde soet,
Dat hier alleen den Mensch voldoet.
FINIS.
|
|