Den Aenghenaemen rooselaer geplant in den hof van den heylighen vader Dominicus

[p. 74]

Liedeken, hoe den Mensch, in-siende de bedriegelijckheydt van de wereldt, de selve verlaet.

Stemme: Courante la Reyne.

O Wereldt vol bedrogh,
Hoe speelt in mijn ghedachte, de droeve klachte,
Van die alhier
Ghevollight hebben uwen sotten swier,
Want als de doodt haer pijlen sent
U valsche vreughde en wellust ent,
Soo gaen ick vluchten al u ghenuchten
En contentement.

'k Schiet naer een ander wit,

't Is Dominicus Orden, daer sal ick worden
De Bruyt van Godt,
Die ick gaen dienen in dit eensaem slodt:
Hier wort my eenen Croon bereyt,
Niet voor den tijt maer voor de eeuwigheyt,

[p. 75]

 

Seer groot van werden die naer 't volherden

 

Ons is toegheseyt.

 

Ick wil my selven dan

 

Gheheel aen Godt op-draegen, en al mijn dagen

 

Ghehoorsaem zijn,

 

In armoed' leven, suyver ende reyn,

 

'k Versoeck voor mijn sondighe boet

 

Van u, ô Heere! al het dierbaer bloet,

 

Dat ghy liet loopen, om mê te coopen

 

Voor my d'eeuwigh goet.

 

Wegh nu uyt mijn ghemoet,

 

En verr' uyt mijn ghedachten, al 's werelts prachten,

 

En geylen lust;

 

Ick heb u liefden in my uyt-gheblust:

 

De Sonne van rechtveerdigheyt,

 

Die op der aerden 't menschen hert bereyt,

 

Komt neder daelen, met soete straelen

 

Tot mijn saligheyt.

[p. 76]

 

Vaert dan, ô werelt! wel,

 

En alle mijne vrienden, wilt ghy my vinden?

 

Soeckt m'in het hert

 

Van Iesus, dat voor ons gheopent wert,

 

In sijn ghebenedijde zy

 

Sal ick gaen rusten, ende Godt in my,

 

In dese wonden soo wort ghevonden

 

Vreughde t'allen ty.

EYNDE.