La mia bell' Agn., vedendo che quel che io le dissi una volta, era vero, che se la fusse mi' moglie, non risicandomi all hora di dir se dormisse con me, che le verrebbono presto le cinne, mi fece mille carezze.
E sicanta con l'aria precedente Francese.
MYN Engel siet mijn woorden klemmen,
Die haer beloofden met een lach,
Als ik mocht in haer ermen swemmen,
Dat sy wel haest haer borsjes sach,
'tGeestig Dier, vlam en vyer, geeft my soen op soen,
Aen't borsjen dat haer borst ging voen;
En gaet met smeeken, soenen, lekken,
Hoe statig dat hy haer besiet,
Als met een Duyfjen trekke-bekken,
Schoon hy haer sachte lippen vliedt,
En bedut schort en schut, dat het pad begrijpt,
Waer door haer vroegen boogert rijpt.
Sy slaet haer hand strax aen de bellen,
Als die een narre-slee in spand:
Ons wimpel swiert, ons zeylen swellen,
Wy raken uyt het oog van't Land.
Ouwe Eef, malle Teef, met een blad voor 'tgat,
Dits't Duveltje dat u besat;
Dat eertijds in de bloem van Roomen,
Met wel-bedachte wijse re'en,
Uyt d'ouw Rabbiner Leer genomen,
Voor Boogerd-god wierd aen-gebe'en,
En bekranst, en bedanst van het Vrouwe-gild,
Dat al sijn lust in't snoepen spilt.
| |
Maer had gy niet met dulle beten
Aen sijn on-eetbaer ooft geraeckt,
En sacht gelegen of geseten
U neutjes binnens beens gekraekt,
G'had misschien ouwe-lie'n desen tijd beâemt,
En uwe nering noyt geschaemt;
En had al weg en raed gevonden,
Als u de Weereld viel te naeu,
En yewers in de Maen versonden
U luy en leusig kinder-graeu:
En de klou had de Vrou, op de Man verdult,
Alleen haer boesem op-gevult.
Ah! had gy soo dit Rond beseten,
Wie had den Hemel oyt begeert?
Wie had'er oyt van trou geweten,
Als die Natuer ons heeft geleert?
Malle-kok, had dien brok noyt u lust verheert,
Wy waren Goden op der Eerd.
|
|
Auteursrechtvrij