De stille tuin

[p. 5]

Gebed.

O Heer, hoe vreeslijk zijn de dagen,
Nu heel de wereld schreeuwt van nood,
Naar uwen hemel waaien vlagen:
Kreten om bloed, klachten om brood.

Gij geeft, en men verdelgt uw spijze,
Verwekt kunstmatig hongersnood,
En stilt op uitgezochte wijze
Wanhopigen met lust en dood.

De vlakten liggen braak en bloedig,
't Zaad en de zaaier sloeg terneêr.
Boven de hitte van dit woedig
Geweld troont Gij in stilte, Heer.

Aan uwen voetschabel vergalmen
't Lawaai der stad, de eenzame kreet
Van hen, die met hun hulproep talmen,
Tot hen de dood opschreeuwen deed.

Slechts dìt wekt uw genegen ooren,
(Woordloos of stil, 't is eenerlei,)
't Uit ootmoed moeielijk geboren
Gebed: o Heer, gedenk aan mij!

Gij zult aan al uw volk gedenken,
Want één is wat uw Naam erkent.
O Wereldheer! wie zal ons krenken
Als Gij den dood ten doode zendt?

[p. 6]

 

Gij laat aards heerlijkheid tot scherven

 

Door aards opstandelingen slaan,

 

En moeten wij ook met hen sterven,

 

Wij zullen niet met hen vergaan.

 

 

 

Heer, hoor! sta op! en kom ter neder!

 

En uit 't verstuivend wereldpuin

 

Vorm ons als nieuwe menschen weder,

 

En laat ons leven in uw tuin.