De steile tocht

[p. 65]

De Harpspeler

Mijn handen wachten op de snaren

Tot al Gods rillingen bereid,

In hoop dat Hij mij wil doorvaren

Als een saisoen van lieflijkheid.

Doch vreeselijk is Zijn bewegen.

Mijn door de Geest gefolterd bloed,

Springt als een lenig roofdier tegen

De harp die kreunt en snikt en woedt.

Ik ben van de aarde weggeheven,

Zoo machtig ondervind ik Hem.

En Hij daalt neder tot het leven

En overheerscht het door mijn stem.

Hij heeft de wereld ingenomen

Met toorn, met lachen, met geween...

Dan mag ik uit Zijn lust herkomen

Vermoeid en ziek en zeer alleen.

Mild heeft mij de avond ingesloten,

Mijn handen voelen nog geril

En schomlen als ontladen booten

En wiegen traag zichzelven stil.

En ook mijn ziel wordt stil gewiegeld:

't Omvlierde wed waar wijd en wit

De bleekende avond zich in spiegelt;

En aan haar stilte ontsterft ook dit.

[p. 66]

 

En ik ben nacht, en voel toch wakker

 

Hoe God in geur en glans zich boog.

 

Maar morgen, leeuwrik van den akker,

 

Zingende pijl, lied, suis omhoog.