De steile tocht

[p. 44]

De Heidestruik

Dat ik zou kùnnen dulden,

schiept Gij mij taai en sterk,

God, die mijn jeugd vervulde

met moeite en slavenwerk.

Ik werd geroofd, geschonden,

mishandeld vaak en veel.

Gekoppeld en gebonden

wrocht ik in stal en deel.

Vroeg heb ik moeten dragen

wat ouderdom slechts past:

Zat zijn van uur en dagen

Als veler jàren last.

En 'k zuchtte: o Albehouder!

breekt Gij mijn leven stuk?

Maar stoerder droeg mijn schouder,

torschte mijn schoft het juk.

Toen, 't was mild voorjaarsweder,

hebt Gij mijn aangezicht

Weer jong gemaakt en teeder,

en lachte ik weer tot 't licht.

O liefderijke Wreker,

die let op ieders nood,

Nu, aarzelloos en zeker

erken 'k Uw goedheid groot.

[p. 45]

 

Want plotsling doet gij blijken,

 

en dit is 't zoetste loon:

 

'k Ben rijker dan de rijken

 

en boven schoonen schoon.

 

 

 

Getooid als koningskindren

 

houd 'k met U open hof.

 

En velen zijn mijn mind'ren

 

en liggen slaafs in 't stof.

 

 

 

Geen huis is mij gesloten;

 

men heeft mij schoon geroemd,

 

Omdat Gij den verstoot'nen

 

eert en hebt zoon genoemd.

 

 

 

En gaat men mij benijden,

 

en haat men mij uit leed,

 

Ik wil alleen belijden

 

wat mij uw liefde deed.

 

 

 

Mijn levensdriftig prijken

 

hoe vast ik hechte aan de aard,

 

Wordt enkel naar U reiken,

 

mijn ziel streeft hemelwaart.

 

 

 

Mijn purperen gewaden

 

spreid ik als een tapijt.

 

Tot, heerlijkste genade,

 

Uw voet er over schrijdt.

 

 

[p. 46]

 

Ik heb 't gerucht vernomen,

 

men fluistert het alom,

 

Dat Gij welhaast zult komen.

 

Och, kom tot mij; Heer, kom!