De steile tocht

[p. 9]

Het gansche schepsel zucht, verwachtende als met opgestoken hoofde de openbaring der kinderen Gods.
Paulus.

Inquietum est cor nostrum, donec requiescat in te.
Augustinus.

Augusto sacrum.

[p. 11]

Veni Creator

Verlosser! kom! de wereld wacht!

Die struikelen en dolen,

Heel dit wanhopige geslacht

Heeft zich aan U bevolen.

Blinden gaan tastend naar U uit,
En luistren scherp op elk geluid.

De doove speurt alom

Of hij U ziet genaken!
Heer, doe de heemlen flakkeren en blaken!

Kom!

Uw boden rennen reeds voorbij:

De stormwind dorscht de landen;

De bergen rooken; 't springgetij

Verdrinkt de lage stranden.

De wereld waggelt; burcht en dom
Zinkt weg of kantelt dronken om.

Wat straks nog pronkte en glom,

Is als een damp verdwenen.
Hoor, hoe wij uit den chaos tot U weenen.

Kom!

[p. 12]

 

Kom, Sterke, die het al verwint,

 

Herschep de slechte wereld.

 

Ze is als een nieuwgeboren kind

 

Rondom met bloed bepereld.

 

Met zuiver zout, met louter vuur

 

Doordring de onheilige natuur.

 

Wat haar besmette en momm',

 

Doe 't weg; uit reine doeken

 

Haar eerste glimlach zal Uw oogen zoeken.

 

Kom!

 

 

 

Kom, Trooster, die de harten stilt,

 

En kalm doet ademhalen

 

Den angstige, die straks, als wild

 

Ten dood vervolgd, moest dwalen.

 

Kom, uit 't verwoestende gedruisch,

 

Red ons tot Uw doorzongen huis.

 

Opeens ligt alles stom.

 

Dan schrééuwt het ongeduld van Uw beminden:

 

Erbarmer! Verlosser! lààt U van ons vinden!

 

Kom!