De rozenhof

[p. 62]

Sluiting

Als gij de woorden hebt gelezen
Van hoop en hoon, van lust en vrees,
En van mijn hunkren naar genezen,
Weent gij, maar - wéét dat ik genees.
En uwe vingeren verglijden
Over de strofen, die zoo heet
Om liefde jubelden en schreiden,
En langs het lied dat stil-zijn deed.
Want alle weelden, vrij genoten,
De hartstocht en bezonken drift,
Zijn als rivieren saamgevloten
In 't wijde wed van dit geschrift.
En als ge u diep wilt óvernijgen,
Hoort gij een lachen, klaar en licht,
En van de gronden ziet gij stijgen
Uw eigen blozend aangezicht.