De overgave

[p. 46]

Ganymedes

Achter de loome koeien
Lag 'k aan den lauwen grond.
De bleeke avondstond
Stierf van een groot vermoeien.

Diep zonk in mijn koele oogen
Helios' gouden blik.
Mijn hart voelde zoete schrik.
Of de heemlen naar mij bewogen.

In de verwaasde nachten
Dauwden de sterren neêr.
De hemelen kwijnden zeer
Teêr open, of ze mij wachtten.

Of zomers onwêer naakte,
Vermoeide mij een droom,
Boven aards blauw bedampten zoom
De korte bliksem blaakte.

Toen is zeer hoog gerezen
Een licht, of middag zengend scheen.
Ik van al leven verweesde,
Stond voor Zeus' aangezicht alleen.

[p. 47]

 

De stilte neeg te hooren.

 

Gelukkig sloeg mijn hart

 

Naar zijn nog onverwoorde

 

Ons bloed verwante smart.

 

 

 

Hoe lang moest ik verduren

 

Dees tijdelooze stonden?

 

Als jagende seconden

 

Suisden voorbij gods uren.

 

 

 

Als sneeuwen wolk verhullen

 

Kan zon, maar gouden schijn doorlaat,

 

Zoo, van zijn gloed vervulde,

 

Glanzen mijn oogen en gelaat.

 

 

 

Nu moeten mijne zinnen

 

Verdoold den dag verbeiden,

 

Dat hij mij feestlijk binnen

 

Zijn levend licht zal leiden.

 

 

 

Tijd krimpt tot uur en oogenblik,

 

Valt zij den wachtenden al traag,

 

Dra wordt ons morgen tot vandaag,

 

En - wie is zaliger dan ik?