De lichtstreep

[p. 18]

[God heeft u van mij afgeëischt]

God heeft u van mij afgeëischt,
En nu de teedere avond grijst,
Buig ik, niet meer vermetel,
Bij uwen leegen zetel.

Hoe zal ik zeggen, ziek van leed:
‘Hij doe, al schijnt het nog zoo wreed,
Wat goed is in Zijn oogen,
Zijn recht is vol meedoogen.’

O dit, dat Hij zijn kindren slaat,
En plotsling in hun midden staat
Om 't liefste weg te rukken!

En duidelijk hoor 'k mij gezegd:
‘Kind! Ik heb veilig weggelegd,
Wat anders viel in stukken.’