Kaleidoscoop

[p. 20]

Romantiek

De wijn op tafel en het glas er naast.
De gele rozen in het blauw verglaasd
Bloemvaasje laten stil hun blaadjes zwieren
Over de ganzenpen en de papieren.

De jonge dichter met bruin golvend haar
Staart droomrig door het open venster waar
Geleide linden in de zon vergelen
En kinderen met de kastanjes spelen.

Hij denkt iets liefelijkweemoedigs, zucht:
‘O lenteverzen, overrijpe vrucht,
Geschonken door de muzen en de goden,
Geboortegift en feestmaal met de dooden.

O witte morgen, blauwende avondstond,
Middags en nachts verwonderlijk verbond,
Die in mijn bloed beurtlings uw macht ontketent,
Gij maakt mij machteloos en zelfvergetend.

Ik leg met wellust liefde en eerzucht af.
'k Haak naar de vrêe van een welvoeglijk graf.
Beweent mij, vrienden, gaarne bleef ik leven,
Was hier maar iets dat mij geluk kon geven.’

[p. 21]

 

Hij drinkt een glas; licht wordt zijn harteklop.

 

Hij heft zijn oog naar 't vogelkooitje op

 

En hoort hoe schel opeens het vinkje kwettert

 

En heel zijn leven uitlacht en verkettert.