Hunkering en heimwee

[p. 181]

[Gabriel Smit]

Het kind.

Vederlicht en teeder als het eerste sneeuwen
speelt langs der dingen duisternis het kind.
Een kleine vogel, vluchtend vele eeuwen,
die nimmermeer zijn oude nest hervindt

in open oogen, in een stil gebaren:
achteloos wenken naar het paradijs.
dan, in volkomen rust, herdenkt het de gevaren,
die het bedreigden op zijn groote reis

en het blijft zoo verloren staan, dat handen,
die het streelen wilden, plotseling verstard
in angstige verwondering om dit hooge branden
weerloos trillen boven een verslagen hart.

hoe heeft dan steeds zacht oogenlicht de wanden
glimlachend opengevouwen en de pijn ontward?

Gabriël Smit.