Hunkering en heimwee

[p. 170]

[Chr. de Graaf]

De stem.

De stem die heeft gezwegen voor het staren,
Het in zich zelf gekeerde, om den nood
Die 't hart zoo diep geheim in zich besloot,
Herkent zich zelf niet meer na zooveel jaren.

Maar door het lichaam is de vrees gevaren,
Te sterven, plotseling en ongenood
Alleen te staan voor 't aanzicht van den dood,
Zoo stom en met een zoo verschrikt gebaren.

Toen zijn de woorden aarzelend begonnen,
Het stamelen met even soms een lichten
Als van een ver, bijna geruischloos onweer
Laat in den avond; en daarna begon weer
De stille dreiging, maar in 't even zwichten
Der pijnen was een weinig troost gewonnen.

Chr. de Graaff.