Hunkering en heimwee

[p. 89]

Anachoreet.

Toen hij der wereld toornen was ontvloden
bij helder water en bij zuivren wind
zich zelf ontzeggend wat het vleesch van noode
had, en éénmaal hartstochtelijk bemind,

vond hij zich zoo bedwelmd door blauwe luchten
en zoo verrukt om bloemen in een wei
dat hij ook dit moest loslaten en vluchten
en zich verbergen in een grot; tot hij

ontwarende de overzoete geuren
die tot hem stegen van gedroomden wijn
ten laatste moede wankelde ter deure
en zich voorover stortte in het ravijn.

Willem Hessels.