Hunkering en heimwee

[p. 73]

Voorjaar.

Diep onder spieglend, staalhard ijs
ligt ergens nog een aadmend hart,
teeder en groen, omkringd van zwart
geblakerd, lang verstorven rijs.

Een stengel tilt zich traag omhoog,
tast siddrend langs den vlakken rand,
zinkt, zwenkt, spant tot een nieuwen boog
en boort zich vlijmend door den wand.

Nu spalkt het kreunende kristal
en bleek en geel verschijnt een schicht
van leven uit des levens dal
en rekt zich naar het jonge licht.

Roel Houwink.