Hunkering en heimwee

[p. 66]

Unio Mystica.

De roep der duiven in de bleeke regen
voorlangs het venster, broos van kwijnend licht,
bracht hen te samen langs de vale wegen
van dood en wanhoop voor Gods aangezicht:

Uit stervenshanden nog nam zij den zegen
over haar wreed, verwilderd leven aan
en zij was èven klein en het verlegen
meisje van zijn onuitgeputten waan...

Toen in der harten schemerlêegen luister,
stroomde hun ademtocht zóó stralend saâm,
als God eens uit het moegekarnde duister
het licht in één vlam op deed slaan.

H. van Elro.